Come on!

Płyta jest już u mnie, chociaż kawałki z krążka grają w moich głośnikach już od tygodni. 

Ostatnio za dużo myślę. Zdecydowanie za dużo. Chociaż czasem wydaje mi się że myślę racjonalnie, i że to wszystko ma sens, to po pewnym czasie zdaję sobie sprawę z tego że to wszystko... Iluzja.

Zastanawiam się dlaczego ludzie tak lubią cierpienie? Nie wszyscy, chodzi mi o tych, którzy tak się nim szczycą. Ci tzw. Emo? Noszą na rękach czy udach blizny, którymi później się chwalą, i bez żadnego wstydu je eksponują, jaki w tym sens? Czy na prawdę chcesz pokazać innym, że nie potrafiąc poradzić sobie ze swoimi problemami i swoim życiem - uciekłaś/łeś się do samookaleczenia? Czy to na prawdę czyni Cię kimś "fajnym"? 

Każdy z nas miał w życiu ciężkie chwile, do których pewnie niechętnie wraca pamięcią. Mówiąc każdy, mam na myśli na prawdę każdego. Nie ma na świecie osoby która mogłaby powiedzieć że jej życie zawsze było zajebiste. Tak po prostu być nie może. Nie na tym polega życie. Oczywiście, niektórzy mają lepiej, inni znowu gorzej, ale każdy z nas przeżył coś, co nie było dla niego przyjemne. Na tym polega życie. Wyborażacie sobie jak "nudno" by było, gdyby wszystko układało się po naszej myśli? To byłoby nienaturalne. Jest jednak inaczej, życie rzuca nam pod nogi kłody, a my musimy albo się przed nimi dobrze ukryć, albo potrafić je przeskoczyć. Czasem się o jakąś potkniemy, i trochę nas poobija, ale to normalne! W końcu i tak wstaniemy, otrzepiemy się z kurzu, wyliżemy rany i ruszymy dalej, omijając następne. The circle of life continues. 

Właśnie dlatego wiem, że wszystko się ułoży. Że nie ma sensu skreślać czegoś tylko dlatego, że wybrało się nieodpowiednią osobę. Właśnie dzięki temu mam M. ;*

http://www.youtube.com/watch?v=owuBV-8FJ_A