Uciekać?

Od smutku

Od złości

Uciec chcę

Świat zaczyna nabierać barw.

Kolory wpełzają leniwie na ściany, rośliny, ludzi.

Wiosna.

Natura budzi się do życia.

A ja?

Tkwię w martwym punkcie i nie wiem co robić.

Chcę schować się w skorupę milczenia.

Chcę zniknąć.

Jednak wiem, że nie mogę.

Wiem, że to zabiłoby Ciebie we mnie.

Mnie w Tobie.

I nas.

Wiosno!

Wraz z powiewem świeżości zabierz mętne bielmo z moich oczu.

Zabierz kajdany z nóg i łańcuchy z rąk.

Pozwól wrócić radości ze szczegółów, z niczego i z wszystkiego.

Czekam.

Bywam taka zimna.

Jak głaz.

Jak bryła lodu.

Wiem, że krzywdzę słowem, wzrokiem i ciałem.

Krzywdząc niszczę cząstkę siebie.

Zaczynam znikać.

Maska za maską zaczną spadać.

Rozbite skorupy oddechu pokruszę w rękach.

Krwią napiszę Ci list.

A w nim pozdrowienie zza muru..

Muru szaleństwa.

Pragnienie dotyku wypala skórę od środka.

Ręce drżą jak w gorączce.

Znów z trudem dobieram słowa.

Epoka bólu rozpoczyna się powoli.

Później będzie gorzej, ale nie martw się.

Raczej sobie poradzę.

A może... może nie?

Słucham uważnie szeptów cieni.

Zabiorą mnie ze sobą, gdy będę gotowa.

Akapity pełne bredni niewypowiedzianych przez strach.

Muszę pisać, muszę milczeć, muszę zostawić swój ślad, bo zapomnisz...

SHALOTT

I've been waiting 
For the day I will surely die.