sesja.portfolio.

kartka z pamietnika (pare lat do tyłu)

Dla ciebie ponad milion słów znalazłam, ponad tysiąc opowieści, ponad sto marzeń na sekundę, zatęsknienia. Wszystko dziwaczne i bez znaczenia, bez przyszłości, bez materialności. Właściwie nie wiem, co to było. Czekałam na wiadomośc. Wiedziałeś o mnie wszystko. Za duzo, zbyt ostro mnie widziałes, aż pwnego dnia... tak poprostu przestałeś mnie zauważać. Zniknąłeś. Obiecywałeś mi drobne rzeczy, krótkie słowa, głuche telefony, puste skrzynki. Pierwszy zamiast ględzić do słuchawki po prostu się śmiałeś. Tobie mogłam mówić szeptem. Nie zapomnę. Choć wszystko co po tobie miałam rozpłynęło się. Inne drobnostki sama zniszczyłam. Jaka byłam głupia, gdy myślałam... może to coś będzie. Przestałam odróżniać chwile od uniesień- całkowicie wyimaginowanych. Były niczym.

A ta rozmowa, w której padło tyle słów "kocham", które nie miały najmniejszego znaczenia, tyle słów "bądź", "jesteś", "chciałbym, ale...". Jeszcze nikt nigdy nie złamał mnie tak słowami, na które czekałam.

Tysiące razy wracałam do tej rozmowy. Czułam się idiotycznie. Idiotyczne były te łzy, które upadały w nicość, wyrastały z nicości... bo przecież nic się nie wydażyło, nic między nami nigdy nie było. Nawet nie było nas. Nigdy.

Codziennie czekam na jakieś wytłumaczenie, telefon, list, wiadomośc, na które nigdy bym nie odpowiedziała. Jeszcze częściej myślę po prostu, że to był czyjś głupi żart. Żart tak wymyślny i dopracowany, tak dobry z celną pointą, która trafiła w sedno i tam tkwi.