Szare i rude

Piątkowy wieczór tuż przed wyjazdem w towarzystwie bardzo towarzyskiej wiewiórki lubiącej ludzi i nie tylko ludzi.

Dziś dalszy ciąg o zagorżeniu naszych wiewiórek...

Szare eminencje
Wiewiórki szare powodują wiele szkód. Zdzierając korę z pni i gałęzi niszczą drzewa (zjadają łyko) - uszkadzają zarówno odziomki dojrzałych drzew o cienkiej korze (buk), jak i gałęzie drzew o znacznie grubszej korze (dąb, sosna, choć nie ,odpuszczają" także topolom, jesionom i brzozom). Drzewo rozwija kalus wokół rany, w wyniku czego obniża się jakość drewna. W niektórych przypadkach zdzierają korę na całym obwodzie pnia, co uniemożliwia przepływ soli mineralnych w górę drzewa i w konsekwencji jego zamieranie. Uszkodzone drzewa często są łatwiej łamane przez wiatr. Inwentaryzacja lasów przeprowadzona w 1993 r. wykazała uszkodzenie 87% drzewostanów bukowych i 85% drzewostanów jaworowych.

Istnieją dowody na to, że wiewiórki szare przenoszą wirusy atakujące owce, krowy i kozy (dotychczas nie opracowano żadnej szczepionki). Choroby przenoszone przez wiewiórki szare są śmiertelne dla rudych, natomiast nie powodują śmierci ich samych.

Wiewiórki szare konkurują z ptakami leśnymi o miejsca gniazdowania i pokarm - zwłaszcza o nasiona i pączki drzew. Oddziałują także na inne zwierzęta żywiące się nasionami (np. popielice). Zabierają pokarm wysypywany dla ptaków nie tylko leśnych, a nawet zjadają ziarno przeznaczone dla bażantów i innych ptaków łownych. Niszczą płody rolne, sady i ogrody. Mogą także niszczyć dachy, linie telefoniczne, kable elektryczne, powodując pożary.

Wiewiórki szare chętnie żywią się ptasimi jajami i młodymi ptakami. Uważa się, że to one mogą być odpowiedzialne za zanik grubodzioba w Wielkiej Brytanii.

Zagrożenie rośnie
Grubodzioby mogą być zagrożone także w pozostałej części Europy - wiewiórki szare rozprzestrzeniają się bowiem na kontynent z północnych Włoch. Sprowadzano je do Włoch w latach powojennych. Populacja tych wiewiórek w Piemoncie powiększyła areał występowania z 25 km2 w 1970 r. aż do 880 km2 w 1999 r. (największy wzrost liczebności nastąpił w momencie opanowania lasów liściastych w zachodnim Piemoncie oraz plantacji orzechów laskowych). Oczywiście równolegle obserwowano zmniejszenie populacji wiewiórek rudych.

W latach 1970-1990 populacja tego gatunku zmniejszyła się o 46%, a w następnie w latach 1990-1996 o dalsze 55%. Do ulubionych gatunków drzew opanowanych przez wiewiórki szare należą jawor i buk (są to gatunki dominujące w niektórych alpejskich ekosystemach). Przewiduje się, że najpierw opanują lasy rosnące u podnóża Alp, następnie zasiedlą lasy górskie, zaś w ciągu 30 lat zamieszkają na terenie Francji i Szwajcarii. Dotychczasowe wyniki badań sugerują, że gatunek ten w przyszłości może skolonizować znaczny obszar Eurazji.

Życzę Wam udanego weekendu. Ja wybywam w góry, w sumie to bardziej w doliny 

Mój photoblog bierze udział w konkursie FOTOBLOG 2010 ROKU. Jeśli uważacie, że zasługuję na wygraną - GŁOSUJCIE >>  Dziękuję z góry za Wasze głosy