staroć. wtedy wszystko było o wiele prostsze. były marzenia i plany, które teraz po zderzeniu z rzeczywistością po prostu rozsypały się, pozostał tylko proch. znika uśmiech, optymizm i nadzieja. znika świat widziany przez różowe okulary. pozostaje tylko szara, nudna rzeczywistość. brakuje już sił. nie chce się wstawać z łóżka, wychodzić do ludzi. lepiej jest zamknąć się w pokoju. wrócić do idealnego świata wyobraźni i tam już pozostać. tak jest łatwiej i lepiej.

miałam być silna, a znowu pozowliłam sobie na słabość. nie potrafie sobie tego wybaczyć. teraz na nowo muszę sobie udowodnic, że dam radę z wszystkim, tylko czy jest w tym sens?

znów to samo. wyniki niby dobre a jednak boli. i to jak cholera. co sie dzieje? nie piję kawy, prawie nie jem słodyczy, zresztą prawie nic nie jem, a to tylko nakurwia. wygląda na to, że pozostaje mi tylko woda. ciekawe jak długo na niej pociągnę. porażka.

tak jakby ktoś pisał o mnie: `Posiadam szczególny talent do rozmyślania nad ponurą stroną życia, wyciągania z niej najgłębszej goryczy i smakowania jej; zbadawszy ją tak do cna, wiedziałem, jak najskuteczniej znęcać się nad sobą.`

ano, wracam? dążymy do ideału.

Żyjemy tak jak śnimy - samotnie.