MĄŻ

Boże, czyś Ty sam uświęcił związek dwóch ciał? czy Ty sam wykrzekł, że nic ich rozerwać nie zdoła, choć dusze się odepchną od siebie, pójdą każda w swoją stronę i ciałą gdyby dwa tupy zostawią przy sobie?

MĄŻ

Czuję, że powinienem cię kochać.

ŻONA

Dobiłeś mnie jednym: "powinienem". Ach! lepiej wstań i powiedz: "nie kocham" - przynajmniej będę wiedziała wszystko - wszystko.

ŻONA

Dozwól chwil kilka jeszcze, a stanę się godną ciebie.

MĄŻ

Jak to?

ŻONA

Modliłam się trzy noce i Bóg mnie wysłuchał.

MĄŻ

Nie rozumiem cię.

ŻONA

Od kiedy cię straciła, zaszła odmiana we mnie - "Panie Boże", mówiłam i biłam się w piersi, i gromnicę przystawiałam do piersi, i pokutowałam, "spuść na mnie ducha pozeji", i trzeciego dnia rana stałam się poetą.

MĄŻ

Mario!

ŻONA

Henryku, mną teraz już nie pogardzisz - jeste pełna natchnienia - wieczorami już mnie nie będziesz porzucał.

MĄŻ

Nigdy, nigdy.

ŻONA

Patrz na mnie - Czy nie zrównałam się z tobą? - Wszystko pojmę, zrozumiem, wydam, wygram wyśpiewam - Morze, gwiazdy, burza, bitwa - Tak, gwiazdy, burza, morze - ach! wymknęło się jeszcze coś - bitwa. - Musisz mnie zaprowadzić na bitwę i ujrzę i opiszę - trup, całun, krew, fala, rosa, trumna.

Nieskończoność mnie obleje

I jak ptraj w nieskończoności

Błękit skrzydłami rozwieję

I lecąc, się rozemdleję

W czarnej nicości.

eh. faceci...

a lektury też da się lubić.

polecam.

Nie-Boska komedia.