Na drobińskim cmentarzu jest ciekawy nagrobek Władysławy z
Łukowskich Gołębiowskiej z roku 1892. Forma piętrzących sie
głazów oplecionych paprociami, z rzeźbą siedzącej płaczącej
dziewczynki wykonany z wapienia przez nieznanego twórcę. Na
cmentarzach Mazowsza ten sposób wyrażania uczuć był dość
powszechny. Młoda kobieta, dziewczynka lub anioł w geście płaczu
i rozpaczy miały pokazywac stan ducha rodziny i najbliższych po
śmierci ukochanej osoby. W czasach najnowszych coraz częściej
spotyka się powrót tej formy wypowiedzi artystów rzeźbiarzy na
polskich cmentarzach.