Początek...

Zacznę pisanie od początku, czyli od wspomnienia dnia kiedy dowiedziałam się, że będę mamą. Dzisiaj mogę śmiało powiedzieć, że bycie mamą jest piękną rzeczą, choć wymaga wielu wyrzeczeń, ale zacznijmy od początku...

Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży byłam już w 2 miesiącu. 

Moja pierwsza reakcja aż wstyd się przyznać, ale nie była pozytywna. 

Nie wiem czy to było ze strachu czy coś innego mną kierowało...

Za to mój chłopak bardzo się cieszył, natomiast ja płakałam.

Kiedy opadły emocje sama bardzo się cieszyłam z tego, że zostanę mamą.

Tym bardziej, że miałam wsparcie ze strony partnera. 

Jak to bywa w ciąży zaczęły mnie nawiedzać wahania nastrojów, które

niestety dotykały nie tylko mnie. Potrafiłam płakać i krzyczeć z byle powodu. 

Mojemu chłopakowi było to bardzo trudno zrozumieć jak można się tak zachowywać 

i sam był zły na mnie o to. Kłóciliśmy się później bardzo często, bo moje humory w

niczym nie pomagały, a tylko pogarszały sytuację między nami...