28 #

Miałam iść w stronę szczęścia w pewnym momencie zorientowałam się, że zabłądziłam. Zanim zdążyłam zobaczyć, że jestem sama, smutna i bezsilna straciłam wszystkie ambicje. Samotność owładnęła mój cały plan dnia. Każdy moment mojego niegdyś kolorowego życia stał się serią szarych nic nie zmieniających dni. Przecież miałam coś zmienić. Poznałam wiele osób, które były promykami światła w tych szarych dniach, ale było to tylko chwilowe i nie przynosiło tyle siły ile miało. Zamknięta w szarej bańce gdzie każdy sen ma to samo zakończenie. Każdy koszmar jest normalnym snem i każdy jest tak samo przewidywalny. Mimo słońca na dworze w moim sercu pada, ciągle tylko pada zimny jesienny deszcz. Osiągnęłam szczyt samotności bo zaczęłam się z nią utoższamiać. Jest mi bliższa niż ktokolwiek. Jest czymś co zapełnia pustkę. Nawet bit w słuchawkach staje się bezużyteczny kiedy mój mózg przechodzi stan dziwnej metamorfozy na zezlitosną ciszę. Ludzie w okół mnie stają się niewidzialni i wśród milionów twarzy jestem sama. Lubię ten zimny jesienny deszcz w sercu tym bardziej, gdy czasem nadal pojawiają się promienie słońca. Czas zmienić przyzwyczajenia i żyć z ludźmi bo mimo wszystko kocham ich obecność, a odczuwanie samotności to tylko skótek głupoty autora. :)