Nie podważalna przemijalność

Pewnego dnia a był to słoneczny dzień zrozumiałam że moje dzieciństwo prysło jak mydlana bańka ,bezpowrotnie jednak teraz myślę że ile kroć jestem z dziećmi to tylekroć na nowo staję się dzieckiem  Przeciez każdy dąży paradoksalnie do bycia dzieckiem po 18 każdy chcę się odmłodzić zatrzymać czas jednak wtedy tylko już duchem możemy być dziecmi bo ciałem się nie da 

Nie da się oszukać niewidzialnego zegaru czasu który biję nad naszymi głowami w rytm naszej ulubionej muzyki 

Po prostu się nie da 

Cieszmy się ze wszytskiego nawet z tego czego już nie ma i nie będzie 

Bo łapię chwilę ulotne jal fotka...

Oto legenda o życiu po życiu ...

Prysnął czar i jestem już gdzie indziej tworząc unoszę się w inną przestrzeń przestrzeń tylko mi dobrze znaną ale tak naprawdą nie odgaddniętą przezemnie

Jak to się dzieję???

Pytam sama siebie i nie umię na to odpowiedzieć 

Bozamykając sie czasem na innych otwieramy się na siebie 

Jendka moja komunikatywność długo w takim stanie nie da żyć bo ja po prosy uwielbiam ,kocham ludzi i tych znanych i nie znanych 

a dzieci przypominają mi o tej miłości 

Nie podwarzalna przemijalność wszystkiego już nawet muzyka nie płynie w tą samą stronę wszystko przemija 

To co wcześniej było dobre staję się złe już 

o wiele więcej rzeczy mnie drażni niż kiedyś 

zaczynam więcej rozumieć 

więcej do mnie dociera już nie jestem w szklanym hermetycznym pudełku gdzie było zawsze ciepło i przyjemnie ,teraz świat mnie ocenia bruzga ,kąsa ze wszystkich stron jednak trzeba płynąć pod prąd

Tylko kiedy to pudełko się rozbiło???