Zycie..

Noc jest jak śpiące zwierzę; charczący niepokój biega w niej jak przeżute, niejasne obrazy, wiatr szarpie niepokojem chwil zastałą ciszę, zsiadłą kiedyś, przed burzą szklącym się upłazem. Drogą chaty przepełzły rozmazane w granat gęstego i bez blasku zamarzłego nieba... Pola dymią od bieli i rdzewieją zmierzchem... Wiatr się snem przehołubia po śliskich kolebach. Wiatr rozwiewa czupryny przycichłego śniegu (pies we mgle cicho szczeka jak w pustym mieszkaniu), drży biel, płaźń falująca nawisami wiatru i noc trwa rozłożona na śliskim posłaniu. Jak łatWo dnia zapomnieć, gdy się nocą idzie, i jak trudno z własnego nieosiągu szydzić (o, ślepcy szukający drogi nad przepaścią, z dalekich równin w góry zabłąkani nocą. (O, ludzie chwytający próżnię pełną garścią.) Idzie się wiecznie, choć nie zawsze po coś... Z chat najeżonych ciszą wieje obce ciepło, przez szyby zamarznięte oglądasz krew światła... . . . . . . . .. .. .. . . . . . . . . . . . już się lepiej w mrok wedrzyj i nocą się zadław. patrz!... oglądasz przez okna życie pulsujące, rozpięte w szyb prześlizgu - prostokątnych tarczach, oglądzasz tętno wewnątrz parujące, gęste, oglądasz tylko... i to ci wystarcza... Co Dalej (?)(?)(?) Pozdrowienia Dla Wszystkich..