Chemiczny świat.

Pukam do drzwi kamienia.

- To ja, wpuść mnie.

Chcę wejść do twego wnętrza,

- Odejdź - mówi kamień. -

Jestem szczelnie zamknięty.

Pukam do drzwi kamienia.

- To ja, wpuść mnie.

Przychodzę z ciekawości czystej. Życie jest dla niej jedyna okazją.

Nie wiele czasu na to mam. Moja śmiertelnosć powinna Cię wzruszyć.

- Jestem z kamienia - mówi kamień -

i z konieczności muszę zachowac powagę. Odejdź stąd, nie mam mięśni śmiechu.

Pukam do drzwi kamienia.

- To ja, wpuść  mnie.

Słyszałam,że są w Tobie wielkie puste sale, nie oglądane, piękne nadaremnie.

- Wielkie i puste sale - mówi kamień -

ale w nich miejsca nie ma. Możesz mnie poznać, nie zaznasz mnie nigdy.

Pukam do drzwi kamienia.

- To ja, wpuśc mnie.

Nie szukam w tobie przytułku na wieczność. Nie jestem nieszczęśliwa. Nie jestem bezdomna.

Mój świat jest wart powrotu. Wejdę i wyjdę z pustymi rękami.

- Nie wejdziesz - mówi kamień.

Pukam do drzwi kamienia.

- To ja, wpuść mnie.

Nie mogę czekać dwóch tysięcy wieków na wejście pod twój dach.

- Jeżeli mi nie wierzysz - mówi kamień -

zwróć się liścia, powie to, co ja. Śmiech mnie rozpiera, śmiech, olbrzymi śmiech, którym śmiać się nie umiem.

Pukam do drzwi kamienia.

- To ja, wpuśc mnie.

- Nie mam drzwi. - odpowiada kamień.

                                                                ^{fragmenty " Rozmowa z kamieniem" W. Szymborskiej}