Nie istnieje nic takiego, jak tożsamość.

Nie ma świata ani nas, wszystko jedno i to samo.

Wszechże pustka zatapiana w ludzką śmiałość.

I jakim prawem ciągle krzyczysz, że Ci mało?

Jesteś nikim, tak samo jak ja.

Wszystkim jednocześnie, kiedy cokolwiek trwa.

Poza czasem i przestrzenią bezustannie całość łka.

My, starannie wymieszane cząsteczki przebrzydłego ciała.

Sami sobie ciągle prawimy morały.

Karmieni kłamstwami, jakby cokolwiek dawały.

Relacje zmyślone pośpiesznie rzeczywistość  zamazały.

Każdy z nas jest w tym równie wielki jak i mały.

Życie to onomatopeja krzyku cierpienia.

Piorą nam mózgi od urodzenia.

Wciskają społeczną rolę bez większego znaczenia.

Cokolwiek nie zrobisz - nic to nie zmienia.

Czemu głoszę to przed wami?

Przecież każdy ma identyczną życia cząstkę. 

Nawołuje, byśmy zapadli w świadomości śpiączkę. `