Wszystko tak samo roz. 2 cz. 21

Wszystko tak samo

rozdział drugi część dwudziesta pierwsza

-Cześć mamuś, zrobiłam zakupy i przy okazji spotkałam brata Anki i nie uwierzysz, powiedział mi, że zabroniliście wszystkim się ze mną spotykać. Co ty na to?- odkładam siatki na blat i posyłam jej zdenerwowana spojrzenie.
Moja mama wpatruje się we mnie z otwartymi ustami. Jadła akurat jogurt, ale łyżeczka zatrzymała się kilka centymetrów przed jej ustami. Mruga kilka razy i odkłada ją.
-Córciu&
-Jakim prawem?!- wydzieram się na nią.
-Razem z lekarzami stwierdziliśmy, że tak będzie lepiej.
-Od 2,5 tygodnia czekam aż ktokolwiek z nich się do mnie odezwie, nieomal wpadam w depresję, a wy& Jak mogliście mi to zrobić!- krzyczę jak opętana.
-Nie chcieliśmy cię dobijać tym, że nic nie pamiętasz. Mieli się do ciebie niedługo odezwać, tak planowaliśmy&
-Boże, jesteście żałośni- przerywam jej i wychodzę z kuchni. Biegnę do swojego pokoju i zamykam się w nim na klucz.
Dlaczego czasem jest tak, że ktoś myśli, że robi coś dla naszego dobra, a tak naprawdę nas krzywdzi?

Anka
Biorę z wieszaka jeden sweter i przykładam go do swojego ciała. Odwracam się w stronę lustra, zaczynam się w nim przeglądać.
-Co ty na to?
-Brzydki odpowiada krótko Filip.
-Uch, wybredny- przewracam oczami i odwieszam sweter.
Przechadzamy się razem po sklepie. Jest 7 listopada. Na dworze jest już bardzo chłodno, a Filip zaproponował mi zakupy. Mam mu pomóc wybrać prezent dla mamy. Przy okazji zahaczyliśmy oczywiście o sklep z ubraniami. No dobra& Po prostu zmusiłam go do przyjścia tutaj. Jednak nic mi się nie podoba. Po kilku minutach wychodzimy.
-Co u niej?- pytam nagle.
-Nie widziałem jej od trzy dni.
-Co się u niej działo trzy dni temu?- jestem tak bardzo złakniona informacji o niej.
-Pamięta tylko mnie. Nic więcej. Przepraszam, próbuję jej pomóc. Opowiadam jej o tobie& Jednak to na nic.

cdn.

Priim.