Przebudzenie cz. 27

http://www.youtube.com/watch?v=wkZSV2k4YfU

https://www.facebook.com/pages/Opowiadaniazsercemx3/254480621302063?fref=ts
ZAPRASZAM NA FANPAGE'A PHOTOBLOGA! :))

"Przebudzenie"

cz. 27

Budzę się w jakimś dziwnym pomieszczeniu. Leżę na czymś co przypomina hamak. Rozglądam się w okół. Otaczają mnie ciemne mury. Na pobliskiej półce pali się kilka świec. Umarłam?  Słyszę ściszone głosy dochodzące z pomieszczenia obok.
- Miała wiele szczęścia - odzywa się kobiecy głos - gdybyś jej do mnie nie przyniósł pewnie umarłaby w katuszach.
- To moja wina - rozpoznaję głos Josha. Czyli jednak żyję. Odkrywam koc, którym byłam przykryta i podnoszę koszulkę. Na moim brzuchu nie ma śladu po siniakach. Wstaję ostrożnie i zdaję sobie sprawę, że nie odczuwam żadnego bólu. Podchodzę na palcach do miejsca gdzie powinny znajdować się drzwi. Zamiast nich wisi długa granatowa płachta. Wyostrzam słuch.
- Powiedz mi Eleno co dalej?
- Musimy czekać. Aaron na pewno szykuje już nowy plan.  Nie spoczną póki jej nie zlikwidują.  Tylko Ona może im przeszkodzić - mówią o mnie.
- Wiem. Próbowałem skontaktować się z podziemiem, ale nic z tego. Vincent nie odpowiada - w jego głosie słychać smutek. Mam ochotę wyjść z ukrycia i Go przytulić, powstrzymuję się jednak. Być może dowiem się co Josh przede mną ukrywa.
- Joshua czy Ty wiesz, że Garbielle jest prawdziwą maszyną do zabijania? - otwieram szeroko oczy. Kim jest ta kobieta i o czym Ona mówi.
- Co dokładnie masz na myśli? - pyta brunet.
- Zastanawiałeś się pewnie jaka jest jej dodatkowa moc.
- Owszem.
- Sama bardzo chciałam to wiedzieć. Odkryłam jej dodatkowe moce w momencie gdy ją uzdrawiałam.
- Moce? - pyta zdziwiony Josh. Odkrywam delikatnie płachtę by móc przyjrzeć się kobiecie. Nie widzę jej twarzy ponieważ stoi tyłem. Na głowie ma chustę, z pod której wystaje kilka siwych kosmyków. Jej ciało zdobi długa do samej ziemi, fioletowa suknia. Cholera mamy dwudziesty pierwszy wiek, a Ona wygląda jakby się urwała z początku dziewiętnastego stulecia. Domyślam się, że prawdopodobnie znajdujemy się u wyroczni.
- Nie przesłyszałeś się. Ma ich kilka - widzę narastające zdumienie w oczach mojego brata - dotychczas nie sądziłam, że pojawi się ktoś jeszcze o takich zdolnościach. W historii waszej rasy tylko Dima posiadał takie moce.
- Przepraszam Cię Eleno, ale czy mogłabyś mówić jaśniej? - brunet zaczyna wyraźnie się niecierpliwić.
- Jednym z jej największych atutów jest to, że potrafi przewidzieć kolejny ruch przeciwnika gdy walczy, to czyni ją nie pokonaną. Druga z nich również jest przydatna. Potrafi wyczuć jaką dodatkową moc ma inna zmora.
- Zakładam, że jest jeszcze trzecia - odzywa się Josh coraz bardziej zniecierpliwiony. Przysłuchuję się całej rozmowie i nawet nie próbuje ukryć zdumienia jakie maluje się w tej chwili na mojej twarzy.
- Nie mylisz się. Nie bez powodów nazwałam ją maszyną do zabijania. Posiadła moc, którą dotychczas mogła pochwalić się tylko jedna zmora. Ona może Cię zabić nie kiwając nawet palcem. Może Cię torturować, zranić, cokolwiek zechce. Siła woli jest u niej rozwinięta do tego stopnia, że może doprowadzić dowolną istotę do śmierci. W momencie gdy przyszła na świat wiedziałam, że drzemie w niej potężna siła.
- Tylko Dima potrafił zabijać za pomocą siły woli. A teraz Gabrielle... - szepcze Josh.
- Gabrielle jest wybrańcem. Jest potężną zmorą i odziedziczyła moce po swym ojcu. Nikomu jeszcze nie udało się dorównać Dimie, nawet Tobie. Być może teraz uda się to Jego córce. Mocno w to wierzę - mówi kobieta i siada przy wielkim dębowym stole. Wypowiedziane przez Nią słowa wprawiają mnie w osłupienie. Czy ja się przesłyszałam? Czy to oznacza że... Czuję narastającą złość. Liczę do trzech, biorę kilka głębokich wdechów i wchodzę do pomieszczenia. Josh wbija we mnie przerażone spojrzenie. Kobieta natomiast patrzy na mnie z ogromną troską w oczach. Już mam się odezwać, ale rezygnuję. Siadam na zimnej posadzce i po raz kolejny tego dnia zalewam się łzami.

cdn.

Patrycja