Oczami Kingi cz. 11

http://www.youtube.com/watch?v=jWN9ggf43y8

Na dzisiaj tyle, kolejne notki jutro, dobrej nocy :*

KONKURS- ZAPRASZAM! KLIK

CZĘŚĆ JEDENASTA

Jest w nim coś dziwnego. Intrygującego i fascynującego. Brązowe oczy skrywają na pewno coś więcej, niż pokazuje. Jest niczym jedna, wielka tajemnica. Taka zagadka, którą rozwiązuje się z zapałem, energią i ciekawością. Jednak, pod presją zagrożenia. Włożyłam na siebie biały podkoszulek z kolorową aplikacją. Sięgnęłam po szorty, ale powracając myślami to jego spojrzenia na moje odkryte uda zdecydowałam się ubrać czarne rurki. Przeczesałam włosy szczotką a rzęsy tradycyjnie pociągnęłam tuszem. Całość zajęła mi parę minut ale ciągnęło się w nieskończoność. Niewyspana, z bólem karku doczłapałam do salonu gdzie na sofie wygodnie rozłożył się Kuba. Dziś miał na sobie podkoszulek oraz dżinsy. Usiadłam obok.
-Nie musisz gapić się, w pusty telewizor. Możesz go włączyć.- zaśmiałam się sięgając po pilot.
-O tej porze nie ma na nic ciekawego.- powiedział chwytając moją rękę. Poczułam jego dotyk, który emanował ciepłem. Poczułam się błogo, jak by ktoś zdjął ze mnie ciężar. Zsuną dłoń na pilot i odłożył na stoliczek.
-A co jest?- zapytałam obracając spojrzenie w jego stronę. Znów byliśmy tak blisko. Polubiłam to, chodź było to niebezpieczne.
-Śniadanko? zapytał  z nadzieją.
Dobra. Liczyłam że może znów pocałuje mnie w czoło, może nawet w policzek? Nie mówiąc o ustach. Przyłapałam się na myśleniu o nim, na wyobrażaniu sobie smaku jego ust& I wtedy pojawiał się obraz Wojtka. I cała magia ulatywała.
-Jasne.- zgodziłam się.
Wspólnie przygotowaliśmy jajecznicę. Buzie nie zamykały nam się. Gadaliśmy  o dosłownie wszystkim. Mamy wiele wspólnego i przyznam, że z każdą chwilą zależało mi na nim bardziej. Usiedliśmy przy stole.
- Powiedz że lubisz czytać, a będę się bała.- zaśmiałam się.
- Nie lubię. Tracę cierpliwość. przyznał Chyba że kiedyś, ktoś mnie zmusi.
- Na przykład? zapytałam
- Na przykład ty&- mrugną, nabierając na widelec kolejną porcję jajecznicy.
- Zaszczyt mnie kopną. uśmiechnęłam się
- Zaraz ja cię kopnę, a nie zaszczyt. popatrzył na mój talerz- Jedz too.
- Jem.- obroniłam się.
- A wcale że nie. Może mam cię karmić jak małe dziecko? drwił
- Możesz, spróbować. Zobaczymy czy umiem pluć jak małe dzidzi.- udałam obrażoną.
- Nie zrobisz tego. rzekł poważnym tonem.
- Chcesz się przekonać? kontynuowałam zaciekle, powstrzymując uśmiech.
Podszedł do mnie przejmując ode mnie widelec. Spojrzał wymownie na moją twarz.
-Jesz?
-Jem jem&- poddałam się zabierając widelec z jego rąk i posłusznie jadłam przygotowane śniadanie. Po posiłku, wrzuciłam naczynia do zlewu i podążyliśmy do mojego pokoju. Farba wyschła, ale jej mdlący zapach unosił się jeszcze w pomieszczeniu. Jednak pokój nabrał barw. Otworzyłam okno na oścież, wpuszczając wszechobecny uliczny hałas do mojego azylu.
-Jest cudny.- powiedziałam
-Mówiłaś oczywiście o mnie?- zapytał z powagą w głosie Kuba
Zaśmiałam się dźwięcznie.
-Chciałbyś.
-Chciałbym. powiedział, podchodząc do mnie. Poczułam jego dłonie na moich biodrach. Jego dotyk mnie uwalniał, teraz oprócz wolności czułam też zmieszanie.
-Jesteś cudny. szepnęłam uśmiechnięta
-Wiem mała. oparł nasze czoła o siebie. Miałam ochotę go pocałować, ale czy wypadało?
Staliśmy tak parę minut. Czekałam na jego ruch.
-Jesteś cudna.- powiedział przyciągając mnie jeszcze bliżej.
W głowie mi wirowało, wszystko było takie skomplikowane. Ile my się znamy? Parę dni! Mimo to, tak bardzo chciałam czegoś więcej. Czegokolwiek! Chcę aby ktoś udowodnił mi że miłość istnieje, że nie wszyscy chłopcy są dupkami. Znów czułam jego kojący oddech&Był ciepły i miły. Czy może być na zawsze mój?

CDN.

Xniedoopisaniax