Opowiadanie cz. 37

http://www.youtube.com/watch?v=LrUvu1mlWco

CZĘŚĆ TRZYDZIESTA SIÓDMA

28 listopada
Dawid powiedział mamie o ciąży. Zareagowała dość dziwnie? Oczywiście nie skakała z radośći, ale napadu paniki i histerii też nie miała. Sama była młoda, kiedy zaszła w ciąże, może dlatego. CHyba trochę mi lepiej wiedząć, że mamy choć jedną osobę, która nas będzie wspierać. Mojej mamie mam zamiar powiedzieć w weekend. Nie spodziewam się zachwytu ani gratulacji. Powiedzieć muszę, niedługo dostanę brzucha. Lepiej niech dowie się ode mnie niż niech sama się domyśli.
Na razie będziemy to ukrywać ile się da. Karolina nie może się dowiedzieć. Zosi powiem później. I ja i Dawid musimy wziąć się w garść. Musimy wydorośleć. Natychmiast.
 
30 listopada
Powiedziałam wczoraj mamie, nie mogłam tego dłużej dusić w sobie. Nie wiem jak mam określić jej reakcję. W pierwszym momencie chyba myślała, że żartuję bo się zaczęła śmiać. Gdy się rozpłakałam strasznie zbladła. Nie wiedziała co ma mi powiedzieć. Nie krzyczała. Długo milczała. To milczenie było najgorsze. Czułam, że ją zawiodłam. Zamknęła drzwi do mojego pokoju i długo rozmawiałyśmy. Była spokojna do bólu. Szczerze mówiąc to wolałabym, żeby się na mnie wykrzyczała, trzasnęła drzwiami i się nie odzywała do mnie tydzień. Ale nie, moja mama nigdy tak nie zrobiła. Próbowała nie dać po sobie poznać, że jest zła. Była zła. Była zła, smutna i wszystko na raz. Mówiła, że damy sobie radę, że mimo wszystko jestem odpowiedzialną dziewczyną, a Dawid to odpowiedzialny chłopak. Mama nam pomoże, tata też rodzice Dawida na pewno się przyłączą. Źle nie będzie. Więcej nie pamiętam co mówiła. Płakałam całą noc.
Naprawdę nie wiem co mam myśleć o tym wszystkim. Z jednej strony się boję, a z drugiej strony jak pomyślę, że mam pod sercem dziecko moje i Dawida to ogarnia mnie ciepło.
Idę na noc do Dawida. Potrzebuje teraz jego ciepła i obecności. Nasze mamy już rozmawiały. Podobno będą chcieli coś nam wynająć, a do tego czasu mamy weekendami pomieszkiwać u siebie. Niewiarygodne, nikt nie chce wyciągać z tego konsekwencji, a wręcz odwrotnie każdy chce pomóc.
Karolina i Zosia przez ten tydzień dzwoniły chyba ze sto razy- nie odbierałam. Ilość SMSów przekroczyła moje najśmielsze oczekiwania. Martwią się o mnie, a ja nie mam odwagi odebrać i przyznać się co narozrabialiśmy. O ile Zosi reakcji się nie boję, bo to dobra dziewczyna i będzie mi pomagać, tak z Karoliną rozmowę chciałabym odłożyć na jak najpóźniej.

CDN.

A.