Priim cz. 3

Opowiadanie z poprzedniej notki już było, jest moje.

Niestety nie było mnie w domu i poprosiłam przyjaciółkę, żeby dodała to... bo nic innego jej nie przesłałam.

Za zdjęcia też przepraszam, ja jednak wolę zakochanych :)

Wpadłam na pewien pomysł. Podeszłam do biurka, na którym leżały farby w sprayu. Wzięłam kilka puszek i podeszłam do ściany. Spojrzałam na zegarek. Była 7.30. Miałam jeszcze 30 minut do zaczęcia lekcji. Wzięłam do ręki jedną z farb i zaczęłam malować nią ścianę. Brałam tak każdy kolor i mazałam każdą ścianę po trochu. Bo zakończeniu malowania wybuchnęłam płaczem, ale szybko się uspokoiłam, bo przypomniałam sobie o makijażu. Poprawiłam go sobie szybko, wzięłam torbę i wybiegłam do szkoły.

~~~
    Wchodząc do szkoły czułam na sobie spojrzenia innych. Kiedy podeszłam do swojej szafki, podbiegła do mnie moja przyjaciółka Kasia.
-Co ci się stało?!- Krzyknęła.
-Nic. Zmieniłam wygląd.-Odpowiedziałam.
-To akurat zauważyłam, ale dlaczego to zrobiłaś?-Spytała zaniepokojona Kasia.
-Mama nie żyje.-Szepnęłam.
-I, dlatego zrobiłaś sobie TO?- Krzyknęła.-Przecież wyglądasz strasznie, jak tak w ogóle można przecież...- Nie dokończyła zdania. Spojrzałam na swoją rękę, a potem na Kasię. Na holu nastała cisza. Wszyscy patrzyli się na mnie i Kasię.
-Przepraszam... Przepraszam..- Powtarzałam ciągle.
-Wiesz, co? Powinnaś odpocząć po tym wypadku, a tak w ogóle to nie odzywaj się do mnie dopóki się nie uspokoisz. I najlepiej idź do psychologa, bo chyba ci jest bardzo potrzebny.-Krzyknęła.
Zaszkliły mi się oczy. Zamknęłam szafkę i pobiegłam do łazienki. Wbiegłam do kabiny i usiadłam na
klapie od sedesu. Nagle wstałam otworzyłam klapę i zwymiotowałam się. Usłyszałam, że ktoś idzie, więc ucichłam i zaczęłam wycierać buzię chusteczką.
-Daria!... Daria!-Ktoś krzyknął. Kasia.
Nie odzywałam się. Sprawiła mi ból, jeśli już dość go nie miałam w sercu.
-Daria, wyjdź. Proszę... Przepraszam, że ci to powiedziałam! Zrobiłam to, dlatego że byłam zszokowana tym, że mnie uderzyłaś. Przyjaźnimy się od dziecka. Proszę nie rób mi tego.- Kasia mówiła cicho.
Otworzyłam drzwi od kabiny i wyszłam z niej.
-Wybaczasz mi?-Spytała się Kasia z nadzieją.
-Nie.-Odpowiedziałam-Nie chcę ci wybaczać.. Nie chcę cukierkowego zakończenia ze słodkimi przytulaskami.- Powiedziałam i wyszłam z łazienki. Teraz już wiedziałam. Nikt nie był dla mnie bliski. Właśnie w tej chwili, kiedy najbardziej potrzebowałam pomocy, nikt nie chciał mi jej udzielić.
     Poszłam na lekcje. Kasia patrzyła się na mnie na wszystkich lekcjach, a ja odwracałam wzrok nie zwracając na nią uwagi. Po zajęciach pojechałam taksówką do domu. Po przyjeździe od razu poszłam do swojego pokoju. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Nienawidziłam siebie. Złapałam lustro i rzuciłam nim o podłogę. Odłamki rozsypały się po pokoju. Poczułam ból w ręce. Spojrzałam na nią. Była cała poraniona. Z różnych miejsc zaczęła mi cieknąć krew. Zaczęłam płakać. Nie rozumiałam tego, co we mnie zachodziło. Z dnia na dzień było coraz gorzej...
Nagle do mojego pokoju wbiegł tata. Obejrzał się po pokoju i w końcu spojrzał się na mnie. Wziął miotłę, która była oparta o ścianę i zaczął zbierać odłamki lustra. Wyrzucił je do kosza, a potem podszedł do mnie wziął mnie na ręce, uważając na moją zakrwawioną rękę. Zniósł mnie po schodach i położył na tapczanie. Wyszedł na chwile z pokoju, ale wrócił po chwili z wodą utlenioną, bandażami i innymi przyborami. Zaczął opatrywać mi rękę. Kiedy skończył przykrył mnie kocem, a ja poszłam spać.

CDN

Priim