poprzednia część opowiadania "Bokserska miłość" : http://www.photoblog.pl/opiiiisyyyy/131056272

W końcu nadszedł dzień, kiedy to miałam opuścić szpital. W ostatnich dniach było mi trochę nudno, ponieważ Wera wyszła już trzy dni temu. Na pożegnanie, dałam jej mój numer telefonu, w razie gdyby było jej smutno wieczorem, to zawsze mogłaby zadzwonić do mnie i się wyżalić.

Zaraz po wyjściu Weroniki, na moją salę przyprowadzono jakąś babcię, która nie potrafiła dogadać się z innymi pacjentami i wszczynała kłótnie z ludźmi. Szczerze mówiąc sama nie mogłam przyzwyczaić się do jej gadulstwa, ale w końcu się przyzwyczaiłam i nie było aż tak źle. Swoją drogą rzadko się do niej odzywałam , bo nie chciałam jej prowokować. Podobno w jednej z sal zrzucała butelką, bo  pacjentka za głośno słuchała muzyki z telefonu.

             Mniej więcej o godzinie 14.00 zaczęłam się pakować, kiedy do sali wszedł  John. Nie ukrywałam zdziwienia..

- Znowu Ty ? powiedziałam niby znużona już jego wizytami.

- Nie cieszysz się ? uśmiechnął  się .

- Oczywiście, że się cieszę ! Ale zaraz, zaraz. Skąd wiesz, że dzisiaj wychodzę do domu ? spytałam.

- Jak już ci wcześniej mówiłem, mam swoje informacje. mówiąc to, pomógł mi zabrać swoje rzeczy.

- Ale skąd ?! może  to głupie, ale w pierwszej chwili myślałam, że jest jasnowidzem !

- Kiedyś ci powiem. A teraz chodź,  bo jeszcze ciebie tutaj zatrzymają .

            Kiedy wychodziliśmy ze szpitala, zamienił słowo z jakąś pielęgniarką i udaliśmy się do jego samochodu.

- No to gdzie jedziemy ? zapytał, znów się do mnie uśmiechając.

- W sumie to nie wiem sama.. Musiałabym wziąć swoje wszystkie rzeczy od Bruna, a następnie pojechać do mamy. Ale jak zauważy te siniaki, to na pewno zacznie coś podejrzewać. nagle posmutniałam.

- Okej, nie ma sprawy, pojedziemy najpierw do mnie i potem coś wymyślimy. powiedział stanowczo i ruszył samochodem.

- Ale jak do ciebie ? Przecież.. -  nie zdążyłam powiedzieć, a już mi przerwał.

- Nie ma żadnego ale ! Jedziemy i już. Jestem bardzo głodny. Mam ochotę na pizzę z szynką i pieczarkami, z podwójnym sosem czosnkowym, a ty ?

- Jestem głodna jak wilk - co, jak co, ale przy szpitalnym jedzeniu, naprawdę można się odchudzić i to nieźle .

- Świetnie ! A więc dzwonię do Pizzerii i niech już robią nasz obiad nasz obiad jak to pięknie zabrzmiało. Coraz bardziej przekonywałam się , że John to dobry chłopak. Nie wiedziałam, dlaczego Bruno aż tak go nienawidził ? John ma w sobie coś nadzwyczajnego, coś co mnie w pewnym stopniu inspirowało.

            Gdy zjedliśmy już pizzę , on usiadł na sofie, a ja leżąc, położyłam głowę na jego nogach i patrząc mu prosto w oczy, spytałam:

- John& powiedz mi dlaczego ty to wszystko robisz ?

- Ale co robię ? znów zrobił big smilea .

- No.. pomagasz mi. Odwiedziłeś mnie w szpitalu, przyjechałeś dzisiaj po mnie. Czy ty czujesz się winny zaistniałej sytuacji ?

- Mam trochę wyrzuty sumienia , ale nie robię tego z obowiązku. odpowiedział.

- Nie ? A dlaczego to robisz ? pytałam dalej.

- Bo& Bo cię lubię ! nagle pocałował mnie w czoło, a następnie wstał, przykrywając mnie kocem. Prześpij się Mała, musisz teraz dużo odpoczywać.

- A ty gdzie idziesz ? trochę się wystraszyłam.

- Muszę iść na trening. Przyjdę około 23.00. Nie czekaj na mnie.

- Ale  - nie dokończyłam , a już zabrał swoją torbę i wychodząc powiedział:

- Zaklucz drzwi od środka, żeby nikt mi ciebie nie ukradł.

            Czułam się trochę zakłopotana, ponieważ znajdowałam się w domu obcego człowieka. Niby go znałam, ale była to znajomość, jaka była.. Niestety, musiałam u niego zostać, ponieważ nie miałam gdzie się podziać. Do Bruna rzecz jasna nie pojadę. Do domu też nie bardzo, więc został mi tylko on. Prześpię się u niego jedną noc, a potem zatrzymam się u mojej koleżanki Ady. Ależ mnie głowa boli ! Chyba faktycznie się prześpię, a co ma być, to będzie.

CDN

PODOBA SIĘ ? KOMENTUJCIE, KLIKAJCIE 'FAJNE'  

CZYTAJCIE KOLEJNE CZĘŚCI ! ;- )

~ Martyna