Dziwne nastroje

 Jak widać dziwna aura sprzyja zasiadaniu do pisania.Nie wiem co mi dolega,ogarnęło mnie dziwne strapienie,marazm,smutek.Obecnie nie znam lekarstwa na ten stan,nie mam też na nie żadnej rady.Najpierw powinnam zastanowić się nad przyczyną owych dziwności bo z dnia na dzień takie zmiany są dość nietypowe i trzeba je wyjaśnić.Ciężko mi opisać owy stan,brak mi słów odpowiednich do jego określenia.Kiedy zaczynam sobie go wyobrażać to widzę pustkę,brak uczuć.Może pisanie mnie uleczy,pozwoli zrozumieć o co tak naprawdę chodzi.Czasami przechodzi mi przez myśl,że powodem może być ta ciągła walka o lepsze jutro,o spełnienie marzeń o duży wysiłek jaki kosztuje mnie codzienność.Szczególnie odczuwam to w chwili porównania tej sytuacji z licznymi życiami innych osób.Skupiam się na wielu rzeczach,mam wiele obowiązków i pwydaje mi się,że przez to umyka mi wiele drobiazgów które są dość ważne.Omijają mnie istotne chwile,ciekawe okazje.Tłumaczę sobie,że będę silniejsza,że stać mnie na wiele mimo tak młodego wieku.Brakuje mi chwili wytchnienia,chwili refleksji nad życiem,miłością,przyszłością.Biegnę,niesutannie.Brakuje mi tchu ale cały czasrealizuję małymi kroczkami moją własną. historię.Sama na nią pracuję,sama decyduję,sama walczę.Sama,sama,sama,sama.To chyba też jest bardzo trudne.Tam gdzie powinno być wsparcie TYCH ważnych osób,zwyczajnie go nie ma.I znowu myślę sobie,jesteś silna,dojdziesz daleko ale co z tego kiedy potrzebuję tego wsparcia?Przerażam się myślą,że czasami pragę cofnąć się o kilka lat,mieć inne rzeczy w głowie,mieć inne życie.Lżejsze,łatwiejsze.Ale po co?W takim razie po co ten bieg?Poświęciłam dużo,pewnie poświęce jeszcze więcej.Nie mam wyjścia.Niektórzy ludzie NIE MAJĄ WYJŚCIA.Ja do nich należę.Nie jest mi z tego powodu smutno,kiedyś było ale nie teraz.Moja rzeczywistość jest najlepszą rzeczywistością i tego należy się trzymać.Takie sytuacje w pewnien sposób upośledzają człowieka,wygrayzają  kawałek serca,otępiają umysł.Ale wole być lekko upośledzona niż obudzić się z ręką w nocniku za parę lat i żałować,że nic nie zrobiłam ze swoim życiem i stoję w miejscu.Brak pomysłu na życie to dla mnie śmierć.Mam mnóstwo pomysłów na życie,na siebie.Tylko jak zrezalizować wszystkie?