Wychodzę z domu. Wędruje kilka przecznic, omijam znajome miejsca, wkraczam w ciemne zakamarki, moje obcasy lekko postukują o chodnik, przyśpieszam chód, mijam się z twarzami nie dotąd mi znajomymi, patrzą się na mnie. mój krok przyśpiesza. telefon w ręku, pięść ściśnięta. Cofają się. Idą z tyłu mnie. W myślach tylko ' a przecież chciałam uciec w miejsce, gdzie bym mogła zapomnieć ' Biegnę. Zgubili mnie. Przestraszona odsłaniam gałęź po gałeźni, ostrożnie mój wzrok wędruje po całym tym nieznanym miejscu. Wreszcie wychodzę. Otrzepuje się z syfu, który był dla mnie kryjówką. Moje obcasy przestały stukać, zaniemówiłam. stanęłam. Patrząc, na miejsce, w którym nigdy nie byłam. Oglądam wszystko z dokładnością. Tak, to były piekne rzeźby, zakochanych par. Przypomniał mi się On. Kiedyś też byliśmy taką piękną rzeźbą. która miała trwać wiecznie, rozpadła się. wyszłam, to miejsce znowu stało się dla mnie obce. Spoglądając na boki, zauważyłam park, duży park, z stawem. Nie poszłam tam, park był naszym miejscem. Każdy park, który widziałam, nie był nieznaczący dla mnie. W parku, to my przesiadywaliśmy zawsze, lubiliśmy parki. Takie jak ten. Ominęłam kilka kolejnych przecznic. Napotknęłam się na sklep, moje myśli zachęciły mnie na zakup alkoholu. Kupiłam. Nikt się nie zorientował , że do pełnoletności trochę mi brakuję. Wzrok ludzi zmierzał na mnie, od głowy po dół obserwowali mnie. Mój krok znowu przyśpieszył. Zkręciłam w ciemną uliczkę. Widzać było, że była zaniedbana, i nikt w niej nie przybywał. Usiadłam na starym materacu, otworzyłam piwo, nie skończyło się na jednym. Zawróciłam. Poszłam po kolejne , nie przystało na piwach, dołączyła do tego paczka papierosów. Paliłam i piłam w samotności. Może i z żalu i rozpaczy, bo przecież straciłam najcenniejszą osobę w moim zyciu. Jego. Brałam każdy łyk, każdego bucha z myślą o Nim. Chciałam mu pogratulować, chamstwa. Wzięłam telefon, wbiłam jego numer, słysząc sygnał, miałam łzy w oczach. Odebrał. Mój głos zadrżał. Milczał,ale po chwili zapytał ' Co jest?' . Nie odpowiedziałam, nie byłam w stanie. Trwaliśmy w ciszy, nagle zrozumiałam, że chcę mu to powiedzieć. Nie zrozumiał moich słów. Rozłączył się. Nie zrozumiał tego, że go nienawidze, że znalazł się w moim sercu. Że dał mi tyle, cholernych chwil , których tak trudno wymazać z pamięci. To przez niego, straciłam sens istnienia, to przez niego mój organizm się niszczy. Przez moją bezsilność do Niego, wolę się upić i zapomnieć. Moje myśli zmieniły się. Zaczęłam się zastanawiać, o mojej rodzinie, przecież nie wiedzą gdzie jestem, zostawiłam ich. Nagle zabrzmiał telefon, to mama, nie odebrałam. Bałam się konsekwencji. Po jakimś czasie, siedzenia samotnie na materacu, podniosłam się. Wyrzuciłam z rąk papierosy, piwa porozlałam. Wstałam i powędrowałam, tam gdzie powinnam. Nie, nie do domu mojego, a Jego. Jednak nie odważyłam się zapukać do jego domu, ominęłam go. Błąkałam się po jego ulicy. Poszłam do parku, w miejsce, gdzie wszystko się zaczęło. Zauważyłam tam jego. Nie samego. Był tam z Nią, zapomniał o mnie. Cofnęłam się. Wróciłam do domu, nie miałam ochoty z nikim rozmawiać, doszłam do swojego pokoju. Nie zamierzałam zapalać światła. Moje ciało poległo na tapczanie, a ręcę owinęły poduszkę w twarz. Mój płacz był jak dziecka, pragnący czegoś o czym nikt nie może się domyśleć. Łzy spływały jedna za drugą, myśli łączyły się ze wspomnieniami. Moje serce, nie zapomni. Mój rozum nie wymarze tego co było na pstryknięcie palców. Moje uczucia nie działają na takiej zasadzie. Wybacz, ale ja nie zapomnę, bo nie potrafię. 

Nareszcie udało mi się to napisać . dumna ja. dobra niedziela,  miałam pojechać gdzieś, ale nie wypaliło, także zostaję w domu, bo jak nawet nic mi się już nie chcę. Na zdj Murzynek ;)

COLDPLAY - THE SCIENTIST <3

Czekam na pytania na -  ASK