pustką, gościem, przechodniem.

...a życie narzuca mi ramy, ramiona na szyję z bezradności, podaje chusteczki, którymi nie można się otrzeć... zgubiłam się gdzieś na jednym z etapów tej gry, pominęłam kilka poziomów, bez opamiętania szłam dalej i nic z tego nie wyszło. znowu brakuje mi siebie. lubię ludzi, ale wolę ciszę, pustkę, spokój... boli mnie świat... jadę pod górkę tym życiem i jest dumna z tego, że udaje mi się jechać z uniesioną głową. wolno docieram do wyznaczonych celów i wytyczam nowe podkreślając, że muszę je zdobyć, a życie nie jest łatwe... radzę sobie, boże, radzę sobie, tak radzę sobie i mam się dobrze - zbyt często kłamię...

ty jesteś drzewem, krzyżem, łzą, krwią, a ja nie potrafię ci pomóc, przepraszam.