Dagerotyp...

Dagerotyp...

Dagerotypia  proces fotograficzny, w wyniku którego na metalowej płytce otrzymywany jest unikatowy (bez możliwości jego powielenia) obraz, zwany dagerotypem. Technika ta została opracowana w latach 20. i 30. XIX wieku przez Josepha Nicéphorea Niépcea i Louisa Jacquesa Daguerrea (od jego nazwiska pochodzi jej nazwa), a komercyjnie dostępna od 1839 roku. Był to pierwszy w historii praktyczny proces fotograficzny, a rok 1839 symbolicznie uważany jest za początek praktycznej fotografii. Dagerotypia dominowała do lat 50. XIX, kiedy wyparły ją inne techniki.

Materiałem światłoczułym była warstewka jodku srebra na powierzchni polerowanej i posrebrzonej płytki miedzianej. Obraz po naświetleniu wywoływany był w parach rtęci. Zdjęcie charakteryzowało się dużą rozdzielczością oraz bogactwem szczegółów. Powierzchnia dagerotypu była bardzo wrażliwa na dotyk, stąd fotografie umieszczano za szkłem w specjalnym etui. Początkowo czas naświetlania był zbyt długi, by dagerotypię można było wykorzystać w fotografii ludzi, jednak zmieniło się to na początku lat 40. dzięki ulepszeniu procesu chemicznego oraz aparatów i soczewek. Otrzymany obraz był pozytywem, jednak w zależności od kąta patrzenia oglądający postrzegał go bądź jako pozytyw, bądź jako negatyw. Problem braku możliwości zwielokrotniania dagerotypu rozwiązywano poprzez zatrudnianie grafików, którzy na podstawie zdjęć wykonywali ryciny, a te z kolei bez trudności mogły być powielane i wykorzystywane w prasie bądź książkach.

Początki i ogłoszenie techniki

Aparat do wykonywania dagerotypów z 1839

Początki dagerotypii sięgają badań prowadzonych przez Josepha Nicéphorea Niépcea nad utrwaleniem obrazu, otrzymywanego w urządzeniu zwanym camera obscura. Pierwsze trwałe zdjęcie  Widok z okna w Le Gras  udało mu się uzyskać w 1826 roku. Jego czas naświetlania był jednak bardzo długi (według jednych szacunków mógł on wynosić osiem godzin, według innych nawet kilka dni), a ostrość i czytelność obrazu niewielkie. Za pośrednictwem optyka Vincenta Chevaliera o osiągnięciach Niépcea dowiedział się Louis Jacques Daguerre, który również był zainteresowany zagadnieniem utrwalenia obrazów z camery obscury. W 1829 r. obaj zawiązali spółkę, jednak już w 1833 r. Niépce zmarł. Daguerre prowadził dalsze eksperymenty, odkrywając w 1835 r. zjawisko obrazu utajonego, co pozwoliło mu na znaczne skrócenie czasu naświetlania.

7 stycznia 1839 r. wynalazek dagerotypii, jak nazwano tę metodę, ogłosił na zebraniu Francuskiej Akademii Nauk François Arago, a informację na ten temat zamieścił biuletyn Akademii. Doniesienie to wywołało zainteresowanie w środowisku naukowym we Francji i za granicą, przede wszystkim zaś skłoniło innego badacza, Brytyjczyka Williama Foxa Talbota, do ogłoszenia w pierwszych tygodniach 1839 r. swojej techniki fotograficznej. Metoda Talbota (talbotypia, zwana też kalotypią) różniła się jednak od metody Daguerrea zarówno wykorzystywanym procesem chemicznym, jak i podłożem (talbotypia wykonywana była na papierze, dagerotypia na metalowej płytce) oraz wyrazem otrzymywanych odbitek (talbotypia była bardziej malarska i nieostra, dagerotypia cechowała się dużą szczegółowością). Co więcej, w wyniku procesu Talbota otrzymywano negatyw, z którego można było otrzymać nieskończenie wiele pozytywów, podczas gdy dagerotyp nie dawał możliwości multiplikacji odbitki (jakkolwiek możliwe było zrobienie dagerotypu oryginalnego zdjęcia).

Ponadto ogłoszenie przez François Arago wynalazku Daguerrea, skłoniło Hippolytea Bayarda, urzędnika w Ministerstwie Finansów, który dzięki znajomości z aktorem Edmondem Geffroyem obracał się w kręgach artystów i przypuszczalnie za ich pośrednictwem dowiedział się o odkryciu Daguerrea, do rozpoczęcia własnych badań nad światłoczułymi właściwościami chlorku srebra, a co za tym idzie  nad produkcją zdjęć. W dwa tygodnie po tym jak do Francji dotarły informacje o pracach prowadzonych przez Williama Talbota, Bayard zaprezentował Césarowi Despretzowi, członkowi Francuskiej Akademii Nauk, wykonane przez siebie fotografie. Powstawały one na tej samej zasadzie, co u Talbota, tzn. otrzymywane były na papierze w formie negatywu. Pracował również nad otrzymywaniem od razu zdjęcia pozytywowego  pierwsze udało mu się wykonać 20 marca 1839. W maju, po dalszych udoskonaleniach swojej techniki zwanej Bezpośrednim procesem pozytywowym (m.in. po skróceniu czasu naświetlania) zaprezentował swój wynalazek Arago, ten jednak miał nakłonić Bayarda do utrzymania odkrycia w tajemnicy. Bayard miał później stwierdzić, że w ten sposób Arago chciał powstrzymać go od ujawnienia swojej metody otrzymywania zdjęć przed oficjalną prezentacją Daguerrea, która miała miejsce w lipcu 1839. W ten sposób słusznie należny jemu  w jego opinii  tytuł wynalazcy fotografii został zagarnięty przez Daguerrea.

Jakkolwiek nie wiadomo, na ile te oskarżenia były prawdziwe, faktem pozostaje, że Bayard swoje fotografie eksponował przed oficjalną prezentacją dagerotypii. Zdjęcia te (w tym duża liczba martwych natur) znalazły się na wystawie na rzecz ofiar trzęsienia ziemi na Martynice i wywołały spore zainteresowanie, również prasy. Oficjalne ogłoszenie techniki Bayarda nastąpiło dopiero w listopadzie 1839. Architekt Désiré Raoul-Rochette przedstawił w Szkole Sztuk Pięknych informacje na temat wynalazku, podkreślając jego zalety czysto praktyczne, jak i walory artystyczne. Mimo to nie zyskał on ani wystarczającego uznania, ani wsparcia rządowego, podobnego do tego, jakie otrzymał Daguerre, który wraz synem Josepha Nicéphorea, Isidorem, 7 sierpnia tego roku przez króla Ludwika Filipa został nagrodzony dożywotnią rentą, w zamian zobowiązując Daguerrea do ujawnienia szczegółów techniki dagerotypii oraz dioramy, którą również się zajmował. Pierwsza publiczna prezentacja wynalazku miała miejsce 19 sierpnia na spotkaniu Akademii Nauk i Akademii Sztuk Pięknych w Paryżu. Dokonał jej Arago, jednocześnie informując, że Francja, która kupiła prawa do tego procesu, bezinteresownie przekazuje go światu. Na spotkanie to, na którym pokazano kilka dagerotypów, ale nie zademonstrowano sposobu ich wykonania, przyszły tłumy, a wynalazek spotkał się z ogromnym zainteresowaniem. W odpowiedzi na zapotrzebowanie Daguerre przeprowadzał pokazy, wydał również broszurę opisującą technikę, zatytułowaną Historique et description des procédés du Daguerréotype et du Diorama, par Daguerre. Francuzów na krótko opanowała dagerotypomania, która jednak zaniknęła wraz z pojawieniem się dagerotypistów zawodowych i ostatecznie z powodów praktycznych została wyparta przez procesy negatywowo-pozytywowe rozwijane właśnie przez Talbota oraz Bayarda.

Popularność dagerotypii

Do połowy lat 40. studia wykonujące dagerotypy istniały już w niemal wszystkich większych miastach świata (przykładowo: w Australii pierwszy tego typu zakład powstał w 1842 na dachu Royal Hotelu w Sydney; w 1840 w Brazylii 14-letniemu cesarzowi Piotrowi II tak spodobał się pokaz wędrownego dagerotypisty, że sam kupił aparat), aczkolwiek im dalej na północ i wschód od Paryża, tym dagerotypia była mniej popularna. Wpływał na to brak licznej i stabilnej klasy średniej, występujący np. w Serbii, Litwie, Finlandii, Polsce czy na Węgrzech[6]. W efekcie dagerotypia rozwijała się głównie we Francji, Wielkiej Brytanii i USA.

Dagerotypia szczególnie chętnie była wykorzystywana do tworzenia portretów. Początkowe niedostatki techniki (aby w 1839 r. wykonać portret, należało bez ruchu pozować przez 15 min. w oślepiającym świetle udało się przezwyciężyć na początku lat 40. dzięki prowadzonym w wielu krajach próbom jej ulepszenia, polegającym na wprowadzeniu jaśniejszych obiektywów, ulepszonych aparatów itd. Wykonywaniem fotograficznych portretów zajęli się głównie malarze-miniaturzyści i pejzażyści, którzy w wyniku pojawienia się dagerotypii stanęli w obliczu bezrobocia. Charles Baudelaire stwierdził wręcz, że przemysł fotograficzny dał schronienie niespełnionym malarzom o zbyt małym talencie[8]. Dagerotypia przyciągała również rzemieślników (np. optyków), takich jak Antoine François Claudet, który przed fotografowaniem zajmował się produkcją szklanych płyt.

Jak wyglądało wykonywanie dagerotypowanych portretów, można zobaczyć na je