Konie w malarstwie polskim

Priorytetem króla była likwidacja pierścienia oblężenia, które otaczało miasto. Nie należało to wcale to zadań łatwych gdyż Rosjanie doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że nadciąga polska armia i zdążyli przegrupować swe siły tak, że byli w stanie odeprzeć pierwsze ataki Polaków i Litwinów. Wojskom króla udało się umieścić na szczęście ponad tysiąc żołnierzy w twierdzy dzięki czemu mogła się jeszcze bronić przez dłuższy czas. Czekano również na przybycie reszty oddziałów, które zostały pod Smoleńsk wysłane. I w końcu 19 września przybyły oddziały Kozaków zaporskich, które przechyliły szale zwycięstwa na stronę Rzeczpospolitej.

Stopniowo usuwano oblężenie wokół murów twierdzy. Władysław IV chciał jednak jak największą liczbę żołnierzy moskiewskich rozgromić u stóp atakowanych fortyfikacji, tak żeby nie zdążyły się wycofać do obozu Szeina. Ten plan nie udało się wykonać do końca a to za sprawą samych Rosjan. W ich szeregi wdzierało się zniechęcenie, a tym samym spadło morale żołnierzy.

W końcu ostatnie jednostki wycofały się spod twierdzy paląc po drodze zapasy i niszcząc maszyny, których nie dało się zabrać. Smoleńsk po tylu miesiącach skutecznej aż bardzo wyniszczającej obrony w końcu był wolny. Nie można jednak było jeszcze świętować. Trzeba było jeszcze rozgromić armię Rosyjską. Doszło zatem do odwrócenia ról i to teraz Rosjanie musieli się bronić przed atakami Polaków, Litwinów i Kozaków w obozie swojego dowódcy Michała Szeina.