Prawdziwa Rzeczywistość

Piękne życie w pięknym kraju krainie szczęśliwości.
To arkadia tu na ziemi, świat wiecznej miłości.
Ilu ludzi mijam tyle uśmiechów na twarzy,
Pozytywnie myślę o tym, co się jeszcze ma wydarzyć.
Idę dobrze znaną drogą, którą codziennie chodzę,
Nagle skręcam w inną stronę, chociaż jest mi nie po drodze.
Zatapiam się w marzeniach, jak to zresztą zawsze robię,
Pogrążony w swoich myślach idę dalej drogą sobie.
Wszystko wokół jest wesołe, świat rozkwita na całego.
Nagle staje mi przed oczami coś zupełnie innego:
Szara ławka w szarym kącie, na niej piękna dziewczyna,
Która siedząc w tej szarości tylko posąg przypomina.
Każdy mija ją, nikt nie pyta dlaczego
Tak bardzo chce się różnić od świata tego,
Dlaczego siedzi smutna, choć inni są szczęśliwi,
Nikt nie pyta, każdy tylko się dziwi.
Usiadłem obok niej. Cała szarość mnie oblała,
Gdy podniosła oczy i na mnie spojrzała.
Dużo głębszy miała wzrok od tych, co dotąd znałem&
Wiele chciałem jej powiedzieć, ale nic nie powiedziałem.
W końcu na odwagę udało mi się zdobyć
I kilka takich oto słów z siebie wydobyć:
Czemu jesteś tutaj sama, szczęścia tam nie szukasz?
Tutaj nic nie znajdziesz, do niewłaściwych drzwi pukasz.
Szare tu kolory, a tam barwy tęczy.
Czemu tam nie idziesz? To pytanie mnie męczy.
Tak to prawda tam jest bardzo kolorowo:
Zielono, żółto, a nawet różowo,
Ale tak naprawdę brak mi tam jednego:
Nie mogłam nigdzie znaleźć koloru szarego.
Brak tam ptaków, które szary kolor mają,
Takie właśnie najpiękniej śpiewają&
Nie pomyślał nikt, że może ktoś ten kolor lubi
I że bez niego zupełnie się gubi&
Uderzyła mnie jej szczerość pośród szarości.
Ciężko było mi wrócić do rzeczywistości
Tej kolorowej, którą kiedyś kochałem.
Właśnie tak dopiero teraz zrozumiałem,
Że tylko świat, w którym znajduje się wszystko,
Tworzy najpiękniejszą i prawdziwą rzeczywistość&