WiErSz o SAmOtNoŚcI..:(

Stoję i widzę , widzę Ciebie ...... Nie zwracasz na mnie uwagi i odwracasz się Otwieram swoje , tak mokre oczy ... Widzę blade lekceważenie na Twojej twarzy Wiec odchodzę nie myśląc zbyt długo.. Wrzucam w otchłań ognia dawne wspomnienia .... Nie dowierz się nigdy co czuje ma dusza... Że rozpruwa me serce, które krwawi strumieniem Stoję nad przepaścią , tak niewiele już zostało.. Bije się z rozgoryczeniem i rozpaczą nad krawędzią Która jest tak niedaleko która tak przyciąga mnie... Aż ulegam presji katastrofy i tracę nad sobą kontrole Czarne chmury nad moją głową , czarne smugi w mej głowie.. Kamienie sie obsuwają i staczam sie w czeluść mgieł smolistych Niech mnie wciągnie ta mgła , może zapomnę się.. A dna przepaści nie widać nie czuć jej końca Lecę i lecę ale tak jak bym stał... Tracę złudzenie stałości i upadam na same dno wszystkiego I leżę i milczę , nic nie ma , tylko cisza , tylko cisza... A krew miesza sie z czernią podłoża i mych myśli ... Moje ręce są obolałe moje ciało zmęczone , chcę uciec ale nie mogę Myśli i mrok zlewa się w jedną gęstą i lepką mieszaninę Ma dusza odchodzi , odlatuje gdzieś.... Zostaje tylko ogołocone z siły ciało bezwładne I znów wiatr wieje i znów deszcz pada... Ulatują ze mnie resztki tlącego się jeszcze żywota A ja tak leżąc , nie myśląc w ogóle , rozpływam się, zamieniam się w pył Byt mój staje się przeszłością jak Ty...