awsssss

i kolejne 4km.

już mam 33km.

razem 33..

jeszcze troche.

***

to jest taka niewyobrażalna pustka, takie jedno wielkie NIC. nikt tu tego nie czyta, ale to może nawet lepiej. tak lepiej. cieszę się, jest mi lepiej. potraficie sobie wyobrazić to, że jeden film pomógł wyrzucić mi wszystkie emocje? naprawdę pomógł. zaczęłam płakać. tak się cieszę, że się wypłakałam. te wszystkie sceny.. bardzo wzruszające. na początku płakałam przez film, później już wiedziałam, że mogę robić to do woli, do póki nie wypłaczę wszystkiego. więc korzystałam. płakałam. wyrzuciłam wszystko. teraz jest pusto, spokojnie, za pusto. i czuję tylko sączącą się krew i podpuchnięte oczy. tak mi wstyd. głupio mi za to kim jestem, wstyd mi za to kim się stałam. wszystko gówno. za dużo stresu jest tu. chcę się wyciszyć jeszcze bardziej. wyciszyć, odizolować, iść, zniknąć, nie wracać. tego chcę? myślę, że tak. chociaż nie jestem już niczego pewna. jestem ciekawa kiedy to wszystko się ujawni. kiedy? ile czekać?