Mam w głowie taki specjalny tryb zadaniowości (to chyba pochodna instynktu przetrwania), że nie rozpaczam nad rzeczami, na które i tak nie mam wpływu i nie mogę ich zmienić, i od tamtego czasu też nie ma we mnie rozpaczy, raczej wnikliwa obserwacja, taka trochę mentalna wiwisekcja wszystkich możliwych scenariuszy, co by było gdyby. Tym samym odkryłam, że gdyby coś, że jakby coś, to nie ma we mnie krzty bohaterstwa. Oczywiście, że "tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono" (to Szymborska), ale mój obecny stan wiedzy o sobie i o ustawie antyaborcyjnej tak właśnie wygląda: nie, nie byłabym gotowa oddać zdrowia i życia za sprawę. (W żadnym wypadku nie oceniam jednak kobiet, które tak). 

Sama nie muszę podejmować dramatycznych wyborów. Ale chcę, żeby wybory (nawet najbardziej dramatyczne) można było podejmować. I nawet jeśli ktoś uważa, że po takim wyborze idzie się do piekła czy czyśćca , to pozostawmy ten wybór pośmiertnej lokalizacji nam.