narzekando cz.1

Dziwnie się porobiło.. nie wierze już w nic wszystkie ideały poglądy i idee padły gdzieś zostały porzucone zburzone nie mam na czym się oprzeć odbic nie mam pomocy nie wiem jak mam sobie radzić z tym co dzieje się we mnie co dzieje się dookoła mnie ranie najbardziej mi bliskie osoby, tylko te osoby nie rozumieją tego co próbuje im przekazać boję się siebie - swoich odczuć tego co tkwi we mnie teraz albo może tego czego wogóle we mnie nie ma.. bo czuję jak bym była zupelnie pusta w środku nie mam motywacjii , punktu odniesienia od tego co mnie otacza. Nie mam siły na to co się dzieje pomału wszystko staje się coraz bardziej odległe obojętne, nikt mnie nie rozumie, wiec nikt nie umie mi pomóc.Jestem sama....

podobno czas leczy rany.. hm, no jakoś nie w moim przypadku.

Jesteśmy dziwni. Otaczamy się przedmiotami, nic nie wartymi kawałkami materii, dają niekiedy więcej szczęścia niż uścisk dłoni, uśmiech. Wiem czym jest szczęście, moim szczęściem jest  uśmiech, szczęściem jest dzień bez nerwów.

Nie chce otaczać się przedmiotami, chce otaczać się ludźmi prawdziwymi i dobrymi, pragnę ciepła, ciepła którego nie znajdę w żadnym produkcie, ani spozywczym ani jakimkolwiek innym. Nie jestem ascetką, wiem ze potrzebuję mieć na sobie ubranie, a w lodówce coś co pozwoli mi przetrwać i zaspokoić głód. Ale na tym nie koniec, chce uśmiechu, może to troche dziwne ale chce świętego spokoju, chce być spokojna, mam dość nerwów, nie chce denerwować się na przedmioty, które stale i skutecznie burza mój spokój i stawiają w sytuacjach z których nie jestem w stanie wybrnąć.

Chce szukać tego co największe i najpiękniejsze, tego co jest ukryte w każdym z nas, potrzebuję tego tak bardzo, tak bardzo chcę się tym dzielić.

Boże, daj mi siłę.