(...)

W 2009 roku narodziła się moja miłość do siatkówki. Przypadek sprawił, że pewnego dnia moja siostra przełączyła na mecz reprezentacji Polski. Oglądałyśmy go do końca. Tak bardzo spodobało nam się to, co działo się na boisku, że nie potrafiłyśmy odpuścić już żadnego meczu transmitowanego w telewizji. Gdy Polacy zostali Mistrzami Europy, nasze serca się radowały. Marzyłyśmy, żeby obejrzeć chociaż jeden mecz naszej ukochanej reprezentacji na żywo. Udało się to już w 2010 roku. W Spodku rozegrał się mecz Polska-Niemcy, który po raz pierwszy przeżywałyśmy na trybunach. Po meczu czułyśmy wielki niedosyt, a biletów na kolejne spotkanie - rozgrywane dzień później - nie miałyśmy. Namówiłam mamę i rano pojechałyśmy pod Spodek "upolować" bilety. Tego samego dnia siedziałam szczęśliwa na trybunach i przeżywałam każdą piłkę. Od tego czasu chciałam być na każdym meczu siatkarzy rozgrywanym w Spodku... 

Najważniejszym dla mnie meczem oglądanym na żywo już chyba zawsze będzie mecz finałowy Mistrzostw Świata w 2014 roku. Razem z siostrą siedziałam w pierwszym rzędzie i dawałam z siebie wszystko, żeby zagrzewać chłopaków do walki. To było szaleństwo, prawdziwe szaleństwo. Wspólnie krzyczałyśmy, klaskałyśmy, skakałyśmy, tańczyłyśmy, śpiewałyśmy, a reprezentacja Polski na naszych oczach wygrywała. To były niesamowite emocje. 

Wczorajszy mecz finałowy z Brazylią był totalnie inny niż ten rozegrany w 2014 roku. Wiem, że każdy mecz to inna historia, ale moje emocje tym razem były zupełnie inne. Widziałam spokój na twarzach chłopaków i wiedziałam, że będzie dobrze. Byłam pewna, że Polacy pokonają Brazylię. Jestem ogromnie szczęśliwa, że siatkarze obronili tytuł i cieszę się, że stworzyli nową, niesamowitą drużynę. 

________

Zdjęcie: Spodek, 25.05.2018