A i tak nikt ze mną nie jada

Czuję się tak niezwykle normalnie, że aż mnie rozsadza od środka.

Myślę sobie - jest Shab no i po prostu jest - nie wyjedzie do Australii prowadzić swoją farmę - nie przeprowadzi się do Ameryki by być BLIŻEJ - nie powie mi, że mnie nienawidzi - nie powie mi, że to pierwszy wpis, który ma jakiś sens - nie umrze, nie zginie, nie polegnie. Przyjdzie jutro do szkoły, ja będę jutro Alicją w szkole i obejdzie się bez problemów! Bez problemów w skali świata.

Mogę czuć się szczęśliwa z moim Shabkiem. Wiem, że uczynisz mnie za to jakiś swoim Naczelnowym Nartowym, gdy już opanujesz Norwegię. Wiem, wiem.

Uporządkowane życie moje, spokój, bo wszystko przeminie!

Shab... Nie powinnam się tak przywiązywać, rozumiem. Ale nie martw się, Shabusiu, o porażkach zapominamy szybciutko, nawet się nie obejrzę, a będę z Tobą rozmawiać raz na miesiąc! Może dziś nie uwierzysz, ale wyrosnę z bycia Alicją, będę sobie sobą.

Nikt z nas nie zniknie.

Najwyżej się wypali...