hm.

Ostatnio o dziwo, dość intensywnie przypomniał mi się Kacper.

Ale nie przypomniał mi się w rodzaju jakiegoś tam bólu w serduchu, tylko całkiem przedmiotowo.

Teraz już wiem, że łączyło nas coś mega płytkiego - teraz wiadome - wcześniej, nie wiem.

Chyba zaczynam kwitnąć.

Pomimo, że wiosny nie widać, to w serduchu płynie mleko z miodem i przyjemnie oblewa ścianki moich komór i przedsionków.

To takie miłe uczucie.

Chyba chce mi się zyć, chyba chcę przeć do przodu.

JEGO zostawiłam już za sobą choć dalej się o niego martwię. Mniejsza.

Adaś jest cudowny. Chyba jest osobą, której szukam.

Pasujemy do siebie. Pomimo, że dzieli nas spora odległość chcemy to kontynuować.

Już w niedziele się widzimy, tak bardzo było mi go brak, tak bardzo przez te 2 miesiące chciałam go przytulić.

Teraz będę mogła to robić okrągły tydzień, bo będzie przy mnie ciągle.

Ach, jak cudnie.