pustka.

wiedziałam że tak będzie.

intuicja mnie nie zawiodła.
właściwie myślę, że to koniec.
nie ma to jak być z muzykiem.

kurwa.

jestem sama.

jeszcze się łudzę, ale to co było zapewne nie wróci.

i dziękuję 2m facetom, którzy mnie zgarnęli na początku

i wzięli na piwo (tak, tak, skład Clairvoyantu)

potem już po,

dziękuję Uli i Gupkowi,

którzy nie dali mi wracać samej i odprowadzili mnie praktycznie pod dom.

I te zapewnienia Gupka (spejalisty znającego K. 5 lat),

że "On" wcale tak nie myśli, tylko był pijany.

nie mam już tej nitki.
wszyscy przestaną ją wiązać z anoreksją.

kurwa.

wszystko czego potrzebuję to wino i przyjaciele.

nie, potrzebuję

RZEKI WINA...

.

                                    edit.

nie poddaję się tak łatwo.

i nawet przeszła mi ochota na najebanie się do nieprzytomności.

dziękuję friendsom za pomoc w rozkminieniu co dalej.

stos - promień nadziei