112.

Daj mi spokój, zostaw, puść mnie, Nie potrafię odpowiadać uśmiechem na uśmiech .

poczuj ten sam ból , ziomuś .

żryj szkło, chuju .

uśmiacham się do losu, pomimo łez spływających po policzku

po prostu mnie przytul, nic więcej .

szeptem w twoim uchu być .

nie umiem spać, nie umiem śnić tej nocy .

proszę ucz mnie delikatnie, jak oddychać .

wszystko zaczyna się, by skończyć .

miłość nie bywa racjonalna , nie musi mieć sensu . tak jak nadzieja .

wśród ludzi jest więcej kopii niż oryginaów .

jestem ponad chmurami, tu gdzie ziemni nie widać .

nawet w snach nie jest idealnie .

cichy dźwięk rozsypywanych myśli .

o niektórych sprawach nawet sobie nie mówię .

nad wszystkim co robię unosi się niezłomne poczucie ironii .

kiedyś sobie wymyśliła, ze będzie cholernie szczęśliwa .

nie chciałą od niego niczego prócz bycia przy nim .

nigdy nie myśl , ze jest źle .. zawsze może być jeszcze gorzej .

przegrajmy wszystko i przestańmy istnieć .