122. Aga

Jan Paweł II 

Wczo­raj do ciebie nie na­leży. Jut­ro niepew­ne... Tyl­ko dziś jest twoje.

Nie żyje się, nie kocha się, nie umiera się - na próbę. 

Przyszłość zaczy­na się dzi­siaj, nie jutro.

Miłość, która jest go­towa na­wet od­dać życie, nie zginie. 

Czu­jesz się osa­mot­niony. Pos­ta­raj się od­wie­dzić ko­goś, kto jest jeszcze bar­dziej samotny. 

Dziś człowiek tak często nie wie, co no­si w so­bie, w głębi swej duszy, swe­go ser­ca. Jak często jest niepew­ny sen­su swe­go życia na tej ziemi. Ogar­nia go zwątpienie, które prze­radza się w rozpacz. 

Bo­gatym nie jest ten kto po­siada, lecz ten kto daje. 

Nie wys­tar­czy przek­roczyć próg, trze­ba iść w głąb. 

Dłonie są kra­job­ra­zem serca. 

Każde życie, na­wet naj­mniej znaczące dla ludzi, ma wie­czną war­tość przed ocza­mi Boga. 

Pew­ne praw­dy ja­koś nie mi­jają, pow­ra­cają do ludzi wciąż. 

Całym sobą płacisz za wol­ność - więc to wol­nością na­zywaj, że możesz, płacąc ciągle na no­wo, siebie posiadać. 

Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od was nie wymagali.