Życie to jeden wielki krąg, który się zamyka,
za każdym razem powtarza się ta sama historia,
za każdym razem kończy się cierpieniem.
Czy ja już jestem do końca życia na to skazana ?

Wierzyłam w to, że będzie kiedyś lepiej,
że będę szczęśliwa i nie będę miała żadnych zmartwień,
wierzyłam, lecz wiara to nie wszystko.
Czy naprawdę tak musi być ?

Życie jest jak książka, w której są kartki - normalne,
lecz niezwykłe, niektóre kolorowe, a niektóre szare,
Niektóre w ogóle nic nie znaczące, ale jednak.
Więc dlaczego pamiętamy tylko te złe ?

Na tych kartkach jest zapisane całe nasze życie,
na niektórych parę naszych szczęśliwych wspomnień,
zaś reszta to kartki, które zawierają nasze cierpienia.
Dlaczego ich tak wiele ?

Są pisane sercem, sercem wielokrotnie złamanym,
zapisane, lecz rozmazane przez nasze łzy,
które wylewamy co noc do poduszki.
Może to i dobrze... ? Nie wiem.

Życie tak jak książka musi się kiedyś skończyć,
prędzej czy później nadejdzie jej koniec,
wtedy uświadomimy sobie co takiego źle zrobiliśmy.
Ale dlaczego tak późno ?

Nikt nie potrafi na to odpowiedzieć,
każdy szuka sam odpowiedzi, jednak gdy już ją znajdzie, już jest za późno - za późno, by przepraszać.
Dlaczego ?

Bo to już jest koniec, koniec naszej wędrówki,
Teraz pozostają tylko wyrzuty sumienia,
dlaczego nie postąpiliśmy inaczej.
I co teraz ?

Teraz pozostaje nam tylko nadzieja,
że tam w niebie sie kiedyś znów spotkamy.