365/#1 Wszystko może się zdarzyć

 - Mamuś! - krzyknął Alvaro, gdy tylko wróciłam do domu, i przytulił mnie mocno. 

- Już czekaj, tylko ściągnę buty i będziemy się bawić. - mruknęłam do syna, i ściągnęłam z nóg tramki, a torebkę rzuciłam na sofę w salonie.

- Hey mamo. - rzuciłam w stronę rodzicielki, która zapewne przygotowywała obiad. 

Wyjęłam kilka samochodzików z jednego pudełka, i zaczęłam się bawić z synem. - Mamo ja będę oglądać bajkę. - oznajmił mi syn po czasie, gdy tylko zobaczył, że leci jego ulubiona bajka.

- No dobrze. - mruknęłam, i wstałam, pozbierałam wszystkie zabawki i wrzuciłam z powrotem do pudełka. 

Gdy odeszłam od Alvaro skierowałam się do kuchni, aby pomóc mamie przy obiedzie. I gdy już skończyłyśmy i nałożyłyśmy do stołu, chłopiec zasnął. 

- Trzymaj telefon i zadzwoń do dziewczyn, wyjdź gdzieś z nimi. - powiedziała mama, i podała mi moją komórkę. Odpowiedziałam jej uśmiechem, i wybrałam numer Violety, i Blanci. Gdy już byłam umówiona, poszłam do swojej garderoby, aby się przebrać. Wybrałam szybko to : 

http://stylio.pl/zestawy/wiosna2013a-835334xl.jpg .  Spojrzałam jeszcze w lustro, w holu.

- Pa mamo! - powiedziałam, i wyszłam z domu. Pogoda dopisywała, więc wybrałam spacer. Dojście do mojej ulubionej kawarni zajęło mi grubo ponad 30 minut. Dziewczyny już zajęły miejsca na dworze. 

- Dłużej nie można było? - spytała z ironią Blanca.

- Ekologicznie wybrałam spacer. - odpowiedziałam, i zajęłam miejsce. 

- Jest plan. - powiedziała po chwili Violeta. 

- Jaki? - spytała Blanca. 

- Nasza trójka,  i impreza jutro. - odrzekła z uśmiechem, dumna ze swojego pomysłu.

- Nie wiem czy dam radę. - mruknęłam. Pomimo tego, że bardzo kocham Alvaro, to jednak zazdorszczę dziewczyną, że nie mogę jak one co tydzień imprezować. Żałuję czasem, że nie mam takiego życia jak one... One zawsze mają czas dla siebie.

- Ej - szturchnęła mnie Blanca. - Twoja mama się nim zajmię. - dorzuciła, i zmusiła mnie do uśmiechu.

 - Dobra dziewczyny moja przerwa się kończy muszę lecieć. - powiedziała Violeta, i wstała, pocałowała na pożeganie w policzek mnie i Blance. 

- To ja też już będę lecieć. - mruknęłam do Blaci, i pożegnałam się również z nią. 

Idąc po mieście, przeglądałam różne wystawy, moją uwagę przyciągnęła jedna z sukienek. Była cała miętowa. Góra była cała w miętowych cekinach, a dół był jakby na halce. Przyglądałam jej się dłuższą chwilę, wyrwało mnie odczucie czyjegoś oddechu, i przyjemnego zapachu męskich perfum. 

- Cześć. - powiedział męski głos, a ja natychmiast się odwróciłam w jego stronę. Gdy zobaczyłam nieznajomego zamurowało mnie...

- Hej. - odpowiedziałam po chwili.

- Ładnie byś wyglądała w tej sukience. - powiedział, i cwaniacko się uśmiechnął. Włożył ręce do kieszeni spodni, tak, że jego kciuki swobodnie wystawały. 

- Yhym. - mruknęłam, i już zamierzałam iść dalej, ale poczułam jak On łapię mnie za ramię.

- A może wyskoczysz na kawę? - szepnął mi do ucha, i ponownie się uśmiechnął. 

- Nie dziękuję, śpieszę się... - odpowiedziałam. 

- A może jutro? 

- Nie mam czasu także. 

- A kiedy masz czas?

- Mam napięty grafik. - powiedziałam ironicznie. 

- To chociaż odwiozę Cię do domu. Skoro się śpieszysz. - odrzekł.

Chwilę się zastanawiałam.

- Nie daj się prosić. - powiedział, i złpał mnie lekko za rękę.  Szybko wyrwałam się z uścisku.

- No dobra. - odpowiedziałam, i poszłam za Nim.

- Gdzie mieszkasz? 

- Skręć w prawo. - nakazałam. 

- Gdzie mieszkasz? - powrtórzył.

- Jak będzie następny zakręt to skręć w lewo, i ja wysiadam. - mruknęłam w jego stronę.

- Niech Ci będzie. - powiedział i kiwnął głową. 

- A mogę chociaż liczyć na Twój numer? - spytał, gdy już wysiadałam.

- 38. - odpowiedziałam ironicznie, i zamknęłam drzwi od samochodu, i poszłam w kierunku domu.  Stał jeszcze chwilę,  po czym odjechał...

 komu się podoba niech komentuje!