In the end it's still so lonely.

Ciemny pokój rozjaśniony wyłącznie światłem bijącym z monitora, cisza zagłuszana głośną muzyką. Nie słychać dzwonka telefonu, dźwięku przychodzących wiadomości, obok nie ma nikogo do kogo możnaby się odezwać. Jesteś sama, tak jakbyś nie miała nikogo, nawet jednej bliskiej osoby. Każdy ma swoje życie, swoje sprawy a ty czujesz się tak, jakbyś nie miała w tej chwili nic. Nie chcemy być samotni, bo to zabija, ale przyzwyczajamy się do tego, próbujemy się do tego przyzwyczaić, zaakceptować. Nie cierpimy samotności a tolerujemy ją i chcemy, żeby trwała. Ludzie odchodzą, zawodzą, porzucają, zostawiają, są gdzie indziej, nie ma ich, nie ma ich tu, teraz, obok, wszystkie okna rozmów są zamknięte. Czujesz się tak jakbyś teraz była sama na świecie, jakby każdy miał kogoś, kogoś innego a jakbyś tylko ty siedziała w pustym pomieszczeniu dręczona przez myśli. Czasem rozumiem tych, którzy wybierają życie wyłącznie dla siebie, bez nikogo. Jeśli jesteśmy sami nikt nie może nas zawieść, przyzwyczajamy się do tego. Polegamy wyłącznie na sobie, wiemy, że możemy liczyć tylko na siebie. Jeśli ktoś zawodzi to tylko i wyłącznie my sami. Ja nie umiałabym tak żyć, sama dla siebie, nie mając nikogo, bo takie życie jest puste, nie ma w nim ani kropli radości. Uczymy się być samotni, ale to zabija. Rozumiem, że każdy ma kogoś innego, że każdy ma swoje sprawy. Znajduję sposób na chwile kiedy nie ma nikogo obok, kiedy nie ma do kogo napisać czy zadzwonić, robię wszystko, żeby nie myśleć a samotność pogrzebuję w serialach, bo tam nie jest wszystko kolorowe, matko jakie to żałosne. Czasami kiedy otacza nas zbyt wielu ludzi chcemy, żeby chociaż na chwilę odeszli a kiedy nie ma nikogo chcemy znów wrócić do tych chwil, czasami chcę wrócić do chwil kiedy chociażby jedna osoba jest zawsze obok.

/ A już cieszyłam się na jutro ...

http://www.youtube.com/watch?v=yEjjD8fanlo - Stay