Nic w naturze nie może się równać nieposkromionej i popędliwej pasji tego, kto drżąc na skraju przepaści, rożważa skok w jej ziejącą otchłań. Wszelka refleksja w tej chwili jest zgubna, gdyż nakazuje nam zaniechać tego, czego właśnie z tego powodu zaniechać nie możemy. Gdyby nie powstrzymało nas w porę ramię przyjaciela, gdyby ostatnim rozpaczliwym wysiłkiem nie udało nam się odsunąć od krawędzi i przylgnąć do zbawczego gruntu pod stopami, przepadlibyśmy z kretesem.
Edgar Allan Poe, Duch przekory