...ale...

"Damy radę, ale trzymajmy się razem.

Damy radę, ale trzymajmy się razem.

I nigdy nie każ mi wybierać!" 

Dziś wybitnie od rana nie miła jestem. I złosliwa i humor mnie nie chciał złapać. Ale dotarło do mnie, że nie mogę byc perfidnie zamknietym wiecznie obrażonym alienem.

Uśmiechnę się.

Uśmiechnę. 

Bo są rzeczy, które naparwdę pomagają. I sytuacje. Ale przede wszystkim ludzie.

Wymieniać by dużo, czy to dzieci (które nie raz doprowadzają mnie do rozstroju, ale i tak są kochane), czy oaza, czy przyjaciele...

I w ogóle źle mi, że źle w sumie nadal jest. Ale trza cisnąć do przodu.

I musi być teraz dobrze.

Musi.

Bo to ode mnie zależy.

I jesteście.

Więc nie jestem samotna...

***

Zdjęcie z wycieczki oazochórowej. Fundamentalna Martula, Tomasz, Bartosz i ja się rzuciłam na sam tył. I nawet uśmiechnąć się poczułam potrzebę.

Mam nadzieję, że nikt nie będzie zły o to zdjęcie. 

*

Ja chcę jeszcez raz.