372.

Nie wiem, który to już raz owe zdjęcie się tu pojawia, ale lubię je.

Są niektóre takie zdjęcia, które poprostu się lubi. Dobrze mi się kojarzy.

Poczułam potrzebę tu czegoś napisać i wylać z siebie kilka bezsensownych słów.

Dziś od bardzo bardzo dawna dosłownie wybuchłam. Rozsypałam się. Zbierało się to we mnie od jakiegoś czasu, przeczuwałam...

Dziękuje Ewelinie, bo tylko ona umię mnie dosłownie doprowadzić do porządku. Każdemu zdarzają się chwile słabości.

Dziwny dzień, pełny przeróżnych uczuć.

Dzisiejsze Dni Młodzieży trochę mnie wyciszyły, trochę zrozumiałam. Czas się trochę uspokoić, bo ostatnimi czasy tylko beztroskie szaleństwo. Niestety coraz bardziej odczuwam skutki tej trzymiesięcznej olewatorskiej postawy.  Czas wziąć się za siebie, grunt że wrócę do tego za jakieś 80 dni, ale już nie tracąc kontroli.

Przykro mi tylko, że zyskując z powrotem pewną ważną osobę, konsekwentnie tracę kilka innych, równie ważnych.

Przykro mi, że nie trwają, mimo moich pomyłek, upadków i być może złych decyzji.

Niby człowiek uczy się na błędach - widocznie ja muszę zaliczyć go jeszcze raz, by w końcu przyznać Wam rację.

Apropos wzlotów i upadków? hm. serce rośnie i często ostatnio nie myśle racjonalnie, ale wierze w to, że potrzeba i mi i Wam trochę czasu, żeby przyzwyczaić się do słońca, którego nagła niespodziewana duża dawka naprawdę trochę szkodzi i do myśli, że przed nami jeszcze tylko miesiąc do testów i niecałe 90 dni do zamknięcia tego etapu w życiu spod Legnickiej 52.

ps. wiecie co? ciężko mi bez Was.

nie umiem z Ciebie zrezygnować