Photoblog.pl

Moja Mavis (właściwie wołam na nią Mavi-baby, bo bardzo to lubi :) )

Domyślacie się kto tak wołał do kogo? Po kim moja kotka odziedziczyła

to imię?

Tak, po głównej bohaterce Hotelu Transylwania. Jej ojciec też wołał na nią

Mavi-baby.

Czasami budzisz się rano i nawet nie zdajesz sobie sprawy ile osób spotkasz

i jak bardzo będzie to wyjątkowy dzień. Wczoraj taki miałam.

Pierwszy dzień od dawien dawna, gdy miałam ochotę uśmiechać się prawie

cały czas. Mówią, żeby nie chwalić się szczęściem, ja chwalę się tym, że czułam

się niesamowicie dobrze.

Rano miałam spotkanie z terapeutką.Nie przerabiałyśmy przeszłości,

mówiłyśmy o teraźniejszych sprawach. Lubię tą kobietę i trochę żal, że znowu

trafiłam na moment, gdzie moja terapia urwie się dosyć szybko, bo przestaje

tu przyjmować od grudnia:/ To już 3 osoba, z którą zaczęłam pracę nad demonami

i znów słyszę, że będzie przerwana. Zaczyna to być uciążliwe i trudne.

Owszem ma zamiar przyjmować w Rzeszowie, ale jeśli nie na nfz to nie jestem

zmuszona zrezygnować, bo to nie jest coś na moją kieszeń.

Będzie ktoś nowy na jej miejsce i.. zaczynaj od nowa. 

Powiem szczerze te spotkania mi na serio pomagają. Czasem dołują, ale

widzę większy pozytywny wpływ na mnie. Bałam się tyle czasu w sklepie

przeprosić ludzi, żeby mnie przepuścili a teraz w ciągu tyg zrobiłam to aż 3x

i to w Biedronce, gdzie wydawało mi się najtrudniej.

Usłyszałam na koniec spotkania, że wyglądam przepięknie.

Po spotkaniu byłam w sklepie 2.99 po lampki do pokoju dziecka i spotkałam

swoją rehablitantkę na mieście. Usłyszałam, że pewnie przytyłam 5 kg.

(No w moich marzeniach)Aktualnie 11-12 kg na plusie.  Rehabilitantka uznała,

że wcale tego nie widać. Akturat kg poszły mi tam gdzie trzeba-w brzuch i nogi.

Cieszę się, że poszło w nogi, bo potrzebują podparcia i siły, aby unieść brzuch.

Znowu usłyszałam, że bardzo dobrze wyglądam.

Zaraz po tym spotkałam w drodze moją położną. Okazało się, że przenieśli ją

tu bliżej, ale dalej jestem u niej zapisana. Pogadałyśmy chwilę.Przy okazji

spytałam o takie  drobne rzeczy, które za mną chodziły.

No, ale najlepsze było na koniec. Spotkałam pana burmistrza w towarzystwie

mojego eks, który był "moją pierwszą miłością" . Burmistrz mnie zawołał i wypytywał

o to, co teraz piszę. Zapewnił, że gdy tylko skończe da mi dofinansowanie na wydanie!

OMG, kiedy to usłyszałam myślałam, że wybuchnę z radości.

W dodatku, że powiedział to w obecności osoby, która kiedyś patrzyła na mnie

po zerwaniu przez pryzmat luzera i wypisywała mi hejty przez nk. 

Wydawało się wtedy, że ja straciłam więcej jak się rozsypało, bo ludzie zaczęli trzymać

się ode mnie z daleka, mieszkałam sama, nie dostałam się do szkoły muzycznej,

przegrałam marzenia i jeszcze nie podeszłam w tamtym okresie do matury.

Dopiero po wydaniu ksiażki zaczął mnie widzieć, bo wcześniej traktował po drugim

rozstaniu jak powietrze.

Tak sobie nie raz myślałam, że przeszłosc przeszłością, ale ludzie nawet po zerwaniu

powinni umieć sie wobec siebie jakoś zachowywać. Mój drugi eks traktował mnie

jak znajomą, kupił ode mnie nawet książkę i takie coś rozumiem.

Po południem miałam spotkanie z ginekologiem i znowu dobre wiadomości;

po pierwsze potwierdził mi płeć- będzie chłopiec na pewno. Cieszę się, bo się jakoś

tak nastawiłam, chociaż zawsze chciałam mieć córkę.

Po drugie mam wzorowe wyniki. Po trzecie Młody już jest ułożony główką w dół.

Tyle, że waży sporo-prawie 3 kg! Za miesiąc przytył drugie tyle i boje się, żeby

do porodu nie przybyło go za dużo, bo pójdę na cesarkę a nie chce.

Dostałam skierowanie do szpitala. Jeśli dziecko będzie się zbyt słabo ruszać lub

będę mieć skurcze, co 15-20 min albo odejdą mi wody lub będę przypuszczać,

 że to, co odeszło to mogą być wody od razu mam jechać na szpital.

 Zapomniałam prosić o zdjęcie. Teraz żałuję. 

Jeśli wytrzyma do 14 czerwca to bedę mieć jeszcze jedną wizyte

i poproszę. Jesli nie zapomnę jak wczoraj. Termin jest na 20. No, ale skoro

powiedział, że daje mi termin na kolejną wizytę w razie, gdybym nie urodziła

to  mam jakieś dziwne odczucie, że lekarz widząc wagę dziecka dopuścił myśl,