moja gwiazdeczka ;*

Jak to pojąć? Jak ogarnąć? Nie można...

To jest nie do opisania...

Wszędzie coś, co przypomina... rodzi smutek, żal, samotność, pustkę...

Najpierw jedno... 10 dni poźniej drugie...6 dni- kolejne... Chyba coś nie bardzo?! Jak tak można?!

Tam na górze rozdają za dużo kart wstępu... zabierają nam tych, którzy są najważniejsi...rodziców i nie tylko.

Kilka lat pracy zamkniętych w trzech workach... pościel, ubiór, buty... dlaczego?!

To nie prawda, że czas goi rany... z dnia na dzień jest trudniej... gorzej...

Na cmentarzu przychodzi ochota, żeby położyć się na stosie wieńców i leżeć, płakać...

Przychodzi strach przed zostaniem samej w domu... przebywaniu w ciemności...oglądaniem zdjęć.

SzkoŁa trochę odciąga, ale nie na tyle, żeby pomóc...

Po drugim parastsie w ciągu dwóch tygodni wyzbyŁam się serca...

nie mam nic w środku.. pusto... nie boli... nie czuje nic...

łzy lecą kiedy chcą, bez potrzeby...

A niektórzy się tak bardzo starają, żeby pomóc...

doceniam to. tylko chyba nie umiem tego okazać...

z drugiej strony chciałoby się pomóc tym,którzy przechodzą przez to samo..ale tchórzostwo i bezradność wygrywa.

Jakby mało wszytskiego było to jeszcze wujek Kazik...

wyszedł z domu w Wielką Sobotę, wysiadł z busa jak zwykle w Kunicach i przepadł...

Nie ma go... jak kamień w wodę.

Z dobrych informacji to będę matką chrzestną tego cuda na zdjęciu już 1 maja...

z niejakim Mateuszem J.(lat 20).

Buziaki dla moich ;***

Dziękuję za wszystko ;*