Jak ja mało mam takich zdjęć...

Dziś tak jakoś wszystko do mnie wraca niby stara miłość, niby nowa... Ja nie wiem ile będę wstanie wytrzymać w tzw "otwartm związku", jeżeli to można tak nazwać, no bo niby jesteśmy razem i jest fajnie, nie spotykamy się ja z innym chłopakiem, a on z inną dziewczyną, ale to jest tak, że no w sumie nie wiem po prostu żyjemy bez zobowiązań. Znamy się już dobre 5 lat, ale nie jesteśmy w stanie siebie zapytać czy tak czy siak, po prostu żyjemy razem, a jednak osobno. 

Właściwie odejdę trochę od tej sprawy, ale też jest ciężko mi zrozumieć dlaczego osoba, która była ze mną rok czasu po rozstaniu nie odzywała się do mnie wogóle, nawet nie mówił mi głupiego "cześć", a teraz nagle po 10 miesiącach dzwoni do mnie i twierdzi, że nie może o mnie zapomnieć i że mnie kocha, ale jednak wypomina mi każdy mój błąd popełniony na początku związku, a swoich jednak nie pamięta.

Ale od dziś to ja zacznę perfidnie bawić się w cebulę i doprowadzać cię do łez za każdym razem, gdy na mnie spojrzysz, kiedy coś wspomnisz. I nawet smarując obszary oczu cytryną, nie pozbędziesz się łez, bo popłyną i płynąć będą wciąż...

Żeby przeżywać życie, trzeba widzieć w nim sens. Żeby chcieć rano wstać z łóżka, trzeba widzieć w tym jakiś cel...