Jeszcze nie wiem co sobie myślałam, co wyobrażałam, w co wierzyłam. Kiedy postąpiłam źle, kiedy coś spieprzyłam. Czy wcześniej, czy później to już bez znaczenia. Muszę coś zmienić, nie wiem jak, nie wiem kiedy. Żyję po swojemu, całkowicie tym razem, a jest gorzej niż się spodziewałam. Kiedyś z tego wybrnę. W końcu otworzę oczy, wyjdę z domu i wszystko poukładam od początku do końca. Teraz to bez znaczenia. Nic mi po Tobie...

Głupi człowiek zawsze już będzie lubił robić głupie rzeczy. Chyba taka jestem. Chyba chciałam udowodnić wszystkim, że potrafię być odpowiedzialną, grzeczną, poukładaną osobą z poukładanym i ustabilizowanym, trochę nudnym życiem. Najbardziej w tym wszystkim oszukując samą siebie. To nie dla mnie, jeszcze nie teraz. A może nie tutaj. Może nie z Tobą.

Nic nie dzieje się bez powodu, to wszystko kwestia przypadku. Idealnie złożonego w czasie przypadku. Przypadkiem się mijamy, przypadkiem się poznajemy, przypadkiem zaczynamy się lubić, nawet przez przypadek potrafi się wszystko spierdolić. Ale znów dzięki temu przez przypadek poznajemy kolejną osobę i tak bez końca. A mieliśmy uczyć się życia, razem...

To dziwne bezuczuciowe przywiązanie nie potrafi mi tego skreślić. A może to jednak obojętność. Brak chęci do walki. Tak tłumaczyć będę całkowitą pustkę? Najchętniej zgoniłabym całą winę na Ciebie i prawdopodobnie tak zrobię. Nie potrafię inaczej. Pierdolę coś, bo za dużo myślę. Muszę milczeć, inaczej spierdolę to do końca. Ta chwila przyjemności nie jest tego warta. Tak samo jak Ty, też nie jesteś tego wart. Nic nie jesteś wart. Tak ciężko mi to zapamiętać...