[2/...]

Cofnąć dzień, ach, zatrzymać te wściekłe godziny, te sekundy w galopie, te tętniące chwile! Czas wysuwa się ze mnie jak z własnej przyczyny i zostawia mnie za mną o lata i mile. Jeszcze dawność przeżywam jak sny najłaskawsze, w pęcherzykach płuc przeszłe kołysząc powietrze, lecz już czuję się w t a m t y m stracony na zawsze, wciąż bardziej oddalony o czas niż o przestrzeń. Krew pod skórą melodią opływa mnie czułą, lecz dnem płynnej istoty rwą sekundy zimne. Samo ze mnie się groźną c i ą g ł o ś c i ą wysnuło tragicznie nie wstrzymane, konieczne, wciąż inne. Wrogie! słojami wewnątrz układa się drzewa, rośliny wyprowadza z trumiennego pudła strumieniem się mną ze mnie samego wylewa, że odchodzę od siebie jak woda od źródła. O, szkielecie wszechświata! O, wieczna przepastność! Kręgosłupie lat w bezmiar rosnący daleki! Zapomnienie mnie z ziemi zabiera na własność, odrywa bezpowrotnie jak łzę od powieki. Piechal Marian, Czas