rzygam waszymi pseudopsychologicznymi wywodami,

schetami i przelicznikami, domniemanym doświadczniem

i poczuciem wyższości w dziedzianach, wy i każdy wasz neuron,

dziewiędziesiąt lat praktyk i empirii. niedobrze mi się robi.

statystki i oceny, to nie jest miłość. prawo do oceny bez konsekwencji.

wszystko ma jakiś kształt i smak. spróbujcie zdefiniować kształt 

gruszki. magistrowie psychologii, lekarze umysłów, udławcie się

waszymi mądrościami. jesteście tak wspaniali i górnolotni.

znacie na wskroś moją psychikę, wleźliście do mojej podświadomości

wydając mi rozkazy, poniżając między wierszami. 

oszalałam.

zaraza pochłonęła mnie bez reszty, zaatakowała każdy pokład

niczym nienaruszonych wspomnień i serce, ktoś wyszarpał je zza żeber,

odtańczył na nim jak na grobie, ktoś zgubił się gdzieś z całym moim życiem

w rękach. wiecznie wilgotne oczy, z których zaczyna coraz głośniej cieknąć,

żeby usłyszał. milczymy, łżemy jak psy. miłość we mnie gnije. jestem zepsuta.