pij mnie ile masz sił

Nikt przecież nie powiedział, że będzie łatwo. Dlaczego za człowiekiem ciągnie się niesamowicie ciężki sznur wydarzeń i ludzi, napotkanych na naszej drodze? To wszystko jest znośne i nawet oczekiwane (czasem fajnie po prostu 'pamiętać'), ale są granice. Granice możliwości. Moich możliwości siłowych przede wszystkim. Faktem jest, że nie każdy potrafi to unieść. Czasem wspomnień (i ludzi) jest tyle, że chciałabym mieć w moim organizmie funkcję resetu albo formata. 

Dlaczego to przychodzi tak ciężko? Dlaczego budzi we mnie tą cholerną niepewność? Dlaczego CHCĘ ale NIE MOGĘ? Dlaczego wciąż zadaję pytania i nie dostaję na nie odpowiedzi? 

Chciałabym być pewna. Chciałabym zniknąć z tego miejsca i poczuć, że wiem, co znaczy 'wolność'. Boję się myśleć, że "może TO jest nasze Piekło na Ziemi". Boję się dochodzić do jakiegokolwiek wniosku wiedząc, że i tak to nic nie zmieni, a w dodatku może mnie zjeść od środka. Żyję w tym świecie spokojnie, ale chodzę po nim wystraszona tak, jakby człowiek przechodzący koło mnie na pasach, chciał mnie zabić. Jestem mało pożyteczna. Możesz mnie wypić. Na exa od razu. Po co się rozdrabniać w SENTYMENTY. Możesz. Możesz mnie stąd zabrać, chroniąc tym samym przed okrucieństwem tego świata. Możesz. Możesz usiąść koło mnie i tak już zostać.

druga szansa?