Misunderstood.

Czasami nie wiem, jak odnieść się do tego, co się wokół mnie dzieje. W kilku sprawach zrobiłam zdecydowane ciach!, żeby już całkiem uświadomić sobie, że to wszystko już dawno przestało być takie, jak rysowały to wspomnienia.

Przestałam się wreszcie bać, tak panicznie obawiać przecięcia emocjonalnej pępowiny, tego, że jestem już na półmetku drogi wiodącej do opuszczenia mojego starego, wysłużonego gniazda. Pora zacząć przyswajać myśl, że teraz trzeba zawinąć do innej bezpiecznej przystani. Już ją znalazłam. Zrozumiałam i zaakceptowałam. Pozwoliłam sobie chcieć. Codziennie mocniej i mocniej. 

Posiadanie świadomości, że jest się w tym punkcie swojego życia, który wydaje się być na najbliższych kilka lat jedynym i idealnym do tego, by coś w nim zmienić, sprawia, że definiowanie 'dorosłości' na swój sposób staje się koniecznością. 

Kiedy już choć trochę pojmujesz, o co w tym wszystkim chodzi, kiedy wreszcie układanka nabiera kształtu, okazuje się, że cały ten strach wynikał z niewiedzy, z obawy o popełnienie błędu, z lęku przed podejmowaniem decyzji. 

I kiedy wiesz to wszystko, nagle sytuacja staje się jasna, droga do osiągnięcia celu wcale nie taka długa i trudna, a ów cel wcale nie jest taki nieosiągalny i niedostępny...

Wkradł się paradoks. Bałam się tego, co mi dajesz, by móc zrozumieć, że to najlepsze, co mogę otrzymać od życia. Ty. Jesteś treścią każdego dnia. Każdej myśli. Kochanie, dorośliśmy. 

Let me love you. Wiser. Stronger. Without end. 

https://www.youtube.com/watch?v=cIgA5cBOe-8