"Za co mnie kochasz?", zdajesz się czasem pytać. Odpowiadam Ci, więc słowami Kory "Nie pytaj, za co Cię kocham, bo kocha się za nic". Ale czy naprawdę za nic?

Czy gdybym nie widziała tego błysku w oku, kiedy przytulasz mnie po tygodniu niewidzenia, kochałabym Cię tak samo? Czy gdybyś nie wybaczał mi wszystkich głupstw i humorów; gdybyś nie rzucał wszystkiego i nie biegł do mnie, kiedy zrobi mi się smutno; gdybyś nigdy mnie nie oszukał i nie wybaczyłabym Ci tego, to czy kochałabym Cię tak samo mocno jak teraz?

To nieprawda, że kocha się za nic. Czasem myślę, że miłość to potrzeba ucieczki od samego siebie. I dziękuję Ci, że jesteś mi wtedy azylem. Dziękuję, że kiedy wszystko idzie źle, pomagasz mi, ale nie litujesz się. Za to, że wydobywasz ze mnie to, co najlepsze, nie dając zapomnieć o tym, co złe. I za to, że potrafisz ze mną milczeć, też Ci dziękuję. Bo to właśnie jest prawdziwa miłość. Dwoje milczących ludzi, których to milczenie wcale nie niepokoi.

Dziękuję, bo lubię słuchać tych wszystkich westchnień, jakie to mam szczęście, że Cię spotkałam; cieszą mnie zazdrosne spojrzenia, kiedy ni stąd, ni zowąd całujesz mnie na środku ruchliwej ulicy. Uwielbiam to, bo jestem pewna, że na żadną kobietę nie spojrzysz nigdy tak jak na mnie. I czuję się przy Tobie wyjątkowa, gdy wiem, że jestem czyimś skarbem, że ktoś nie widzi poza mną świata. Dlatego kiedy Cię nie ma, tak jak teraz; kiedy wiem, że muszę czekać na Ciebie kilka długich dni, lubię tęsknić za Twoimi wadami, za naszymi miejscami, które bez Ciebie wcale nie są magiczne. Lubię przypominać sobie słowa, których sens znamy tylko my. To takie banalne, ale odkąd Cię poznałam, szczęście ma Twój zapach i smak.